Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Θέλω όταν φταίω να το λέω, να μπορώ να αντιληφθώ πως άμα κλαίω όταν δεν φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ

Έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου. Τα έβαζα στη μέση του διαδρόμου και τα έσπρωχνα να πάνε μακριά. Συνήθως τα έβαζα να  τσουγκρίζουν μεταξύ τους ή να πέφτουν από τα σκαλιά στην εξώπορτα. 
Η μάνα μου, μου φωνάζει συνήθως να προσέχω που τα αφήνω. Γιατί θα σκοτωθεί κανένας πατώντας τα και ότι θα λένε όλοι ότι φταίω εγώ. Γι αυτό έπαιζα  μόνο όταν δεν υπήρχαν μετακινήσεις στο διάδρομο, όταν ο καθένας έπιανε το δωμάτιο και τη γωνία του. Έτσι ήταν και σήμερα.
Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες: Αυτή είναι η αξιοπρέπειά μας, το ότι μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας.

Βγήκε στο μπαλκόνι. Απέναντί του το θολό φεγγάρι τον κοίταζε κατάματα , φώτιζε τα πάντα γύρω, στην τηλεόραση είχαν πει ότι είναι οι μέρες που έχει έρθει κοντά στη γη. Χάζεψε το φεγγάρι κάμποση ώρα όρθιος, μετά κοίταξε τη γειτονιά γύρω του.
Μπήκε πάλι μέσα. Έφερε τη μηχανή και τον τρίποδα, τα έστησε μπροστά από την καρέκλα στην άκρη του κάγκελου, και έκατσε. Έστρεψε τη μηχανή προς το φεγγάρι και άρχισε να τη ρυθμίζει κατάλληλα.