Βγήκε στο μπαλκόνι. Απέναντί του το θολό φεγγάρι τον κοίταζε κατάματα , φώτιζε τα πάντα γύρω, στην τηλεόραση είχαν πει ότι είναι οι μέρες που έχει έρθει κοντά στη γη. Χάζεψε το φεγγάρι κάμποση ώρα όρθιος, μετά κοίταξε τη γειτονιά γύρω του.

Μπήκε πάλι μέσα. Έφερε τη μηχανή και τον τρίποδα, τα έστησε μπροστά από την καρέκλα στην άκρη του κάγκελου, και έκατσε. Έστρεψε τη μηχανή προς το φεγγάρι και άρχισε να τη ρυθμίζει κατάλληλα.

Είδε μέσα από το φακό το φεγγάρι, που είχε ξεφύγει για λίγο από τα αραιά σύννεφα και όντως φάνταζε μεγάλο. Άλλαζε τις ρυθμίσεις της μηχανής, και το φεγγάρι που φαινόταν στην αρχή μια λευκή κηλίδα στο σκοτάδι, μετά σιγά σιγά άρχισε να σκοτεινιάζει, μετά άρχισαν να φαίνονται λεπτομέρειες, το φεγγάρι ήταν τόσο μεγάλο που τις έβλεπε καθαρά.

Η γειτονιά συνήθως ήταν ήσυχη, λες και οι ένοικοι συνήθως έλειπαν ή λες και τα διαμερίσματα είχαν μείνει ανοίκιαστα (πράγμα διόλου απίθανο).Όμως αυτές τις μέρες κάτι είχε αλλάξει. Η γειτονιά είχε ζωντανέψει. Απόψε δε ειδικά, ήταν λες και όλοι στη γειτονιά είχαν δώσει ραντεβού να βρεθούν εκεί, αυτή τη μέρα, αυτή την ώρα. Σε κάθε μπαλκονόπορτα έβλεπε τα φώτα ανοιχτά, οι άνθρωποι  φαίνονται ή δε φαίνονταν, πάντως συζητήσεις ακούγονταν από παντού. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που κάτω στο δρόμο, τα ίχνη της Κυριακής που είχε περάσει ήταν ακόμα εμφανή: χαρτόνια και φυλλάδια  πεταμένα, πανό και άλλα υλικά και υπάλληλοι του δήμου που τα μάζευαν σιγά σιγά από το δρόμο. Επίσης είχε αλλάξει και αυτό που έφτανε στα αυτιά του. Στη θέση των τροχοφόρων από το δρόμο υπήρχαν συζητήσεις. Πολλές συζητήσεις. Σχεδόν από κάθε μπαλκόνι γύρω του. 

Και αυτός, που είχε τα μάτια του στο φεγγάρι και ακόμα ρύθμιζε το φακό, έπιασε μια συζήτηση από το απέναντι μπαλκόνι:

"-Και τι θα γίνει τώρα; Τι θα κάνουμε τώρα;

- Χρειάζεται μεγάλη ευθύνη, το είπαν στις ειδήσεις.

-Την είδαμε και την ευθύνη τους. Και τους στείλαμε από εκεί που ήρθαν.

-Σωστά λες, πόσο πιο κάτω να πάμε; Πάλι τα ίδια θα κάνουν.

-Εγώ τόσα χρόνια τους ψήφιζα ποτέ ξανά πια. Δεν έχουμε κάτι να χάσουμε.

-Έτσι είναι, έλα να βάλουμε να φάμε και μεθαύριο πες και στα παιδιά μας να έρθουν να φάνε εδώ, να μας πουν τι  λένε και αυτοί."

Ήταν σίγουρος ότι ποτέ δεν είχε ακουστεί κάτι ποτέ από το μπαλκόνι, πόσο μάλλον πολιτική συζήτηση.

Κάτω υπήρχε μια άλλη συζήτηση ανάμεσα σε κάποιους φοιτητές:

" -Ακούς τι μου έλεγε ο άλλος στη σχολή; Ότι το έργο το έχουμε ξαναδεί, ότι θα γίνουν τα ίδια, ότι είμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ζημιά και ότι πρέπει να προσέχουμε.

-Και τι του είπες;

-Του είπα ότι εγώ χάρηκα που έγινε κάτι που δεν είχαμε δει όσο ζούμε.

-Και τι σου είπε;

-Μου είπε ότι και αυτός χάρηκε κατά βάθος."

Τον μπέρδεψε αυτή η συζήτηση άρχισε να σκοτεινιάζει το φεγγάρι στο φακό, κάτι είχε πειράξει καθώς άκουγε. Επανέφερε το φεγγάρι στην κανονική φωτεινότητα και ήταν λες και  ξαναπλησίασε κοντά του.

Ξαφνικά άρχισαν και άνθρωποι από το διπλανό μπαλκόνι να μιλάνε:

"-Το πίστευες ότι θα γινόταν αυτό;

  -Τι να πιστέψω; Ότι θα έρχονταν τα πάνω κάτω;

  -Μα καλά, πώς τους πιστεύαμε τόσα χρόνια; 

  -Μας έλεγαν ψέμματα. Και αυτό που έλεγαν, ότι αν γίνει αυτό τελικά έγινε, θα ζούσαμε την απόλυτη καταστροφή, ψέματα ήταν και αυτό.

  -Ναι αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Δεν θα το αφήσουν έτσι. Κάτι θα γίνει.

  -Το θέμα είναι ότι εμείς τώρα ξέρουμε. Τόσο καιρό αυτά έπιαναν. Τώρα μπορούμε να μιλάμε. Μπορούμε να συζητάμε. Δεν είδες τι γίνεται στα γύρω μπαλκόνια; Και στη δουλειά το πρωί, και στο λεωφορείο το μεσημέρι και τώρα στα μπαλκόνια ακούω το ίδιο.

  - Έχεις δίκιο. Υπάρχει φόβος. Υπάρχει και αισιοδοξία. Δεν ξέρω τι από τα δύο θα είναι πιο χρήσιμο, δεν ξέρω που θα πάνε τα πράγματα, στο ένα ή στο άλλο, άλλοι φοβούνται και άλλοι ελπίζουν. Όμως όλοι μπορούμε να μιλάμε μετά από αυτό. Αυτή είναι η αξιοπρέπειά μας, το ότι μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας.

  -Έτσι είναι. Και νομίζω ότι αυτό δε μπορούν να μας το πάρουν πίσω εύκολα. Αν χρειαστεί θα το ξανακάνουμε αυτό. Δε θα τους δώσουμε πίσω την αξιοπρέπειά μας.

  -Αν κρατησουμε αυτή την αξιοπρέπεια , δεν ξέρω που μπορούμε να φτάσουμε."

Καθώς άκουσε αυτά, χαμογέλασε. Είχε έτοιμο το φεγγάρι για φωτογραφία .Έπαιζε μόνο με το ζουμ και εκείνη τη στιγμή είχε φέρει το φεγγάρι πολύ κοντά, δε χωρούσε στο κάδρο, λες και το έκανε επίτηδες

Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που  το φεγγάρι είχε έρθει τόσο κοντά στους ανθρώπους εκείνες τις μέρες. Να δει από κοντά αυτά που θα γίνονταν. Κλικ!