Έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου. Τα έβαζα στη μέση του διαδρόμου και τα έσπρωχνα να πάνε μακριά. Συνήθως τα έβαζα να  τσουγκρίζουν μεταξύ τους ή να πέφτουν από τα σκαλιά στην εξώπορτα. 

Η μάνα μου, μου φωνάζει συνήθως να προσέχω που τα αφήνω. Γιατί θα σκοτωθεί κανένας πατώντας τα και ότι θα λένε όλοι ότι φταίω εγώ. Γι αυτό έπαιζα  μόνο όταν δεν υπήρχαν μετακινήσεις στο διάδρομο, όταν ο καθένας έπιανε το δωμάτιο και τη γωνία του. Έτσι ήταν και σήμερα.

Ξεκίνησα από την άκρη του διαδρόμου, έσπρωχνα το αγαπημένο μου αυτοκίνητο, ένα μωβ, και το έκανα να πάει γρήγορα. Μπροστά πήγαινε το όχημα, πίσω εγώ στα γόνατα. Αλλά το είχα σπρώξει με τόση δύναμη, που αυτό επιτάχυνε και μπήκε στο σαλόνι, και ακόμα πήγαινε. Αναγκάστηκα κι εγώ να σηκωθώ, και άρχισα να τρέχω. Πήγαινε, πήγαινε μέχρι που σφήνωσε στο έπιπλο της τηλεόρασης, από κάτω. Εκεί έφτασα κι εγώ. Γονάτισα και άρχισα να το ψάχνω.

Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή και κάποιοι κύριοι στέκονταν στην οθόνη φωνάζοντας, έτοιμοι να πέσουν πάνω στο κεφάλι μου. Βλέπαμε ώρες τηλεόραση, είτε οικογενειακώς, είτε η μάνα μου μόνη της, είτε εγώ παιδικά τα Σαββατοκύριακα, είτε ο πατέρας μου, πολύ λιγότερο τα αδέρφια μου .Πολλές φορές μάλιστα, η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, ακόμα και χωρίς θεατές, λες και άνοιγε μόνη της.

Τις τελευταίες μέρες, η τηλεόραση είχε λιγότερα παιδικά, είχε κυρίως αυτούς τους κύριους που φώναζαν, αυτούς που βγαίνουν στα παράθυρα όπως έλεγε ο πατέρας μου. Και το άλλο που μου είχε κάνει εντύπωση είναι η λέξη φταίω: "Ποιός φταίει;", "Ποιος φταίει για την κρίση" και άλλα τέτοια. Το σκεφτόμουν για μέρες και κατέληξα ότι μάλλον είναι πολύ σοβαρά ερωτήματα αυτά που ακόμα και η τηλεόραση είχε βαλθεί να τα απαντήσει.

Και τότε βρήκα το αυτοκινητάκι. Είχε σφηνώσει στο έπιπλο, έβαλα το χέρι μου από κάτω το τράβηξα. Το έπιπλο άρχισε να τρίζει, δεν έδωσα σημασία. τράβηξα με όλη μου τη δύναμη και τότε ένα μεγάλο μπαμ ακούστηκε που με κοψοχόλιασε και σταμάτησε τα πάντα μέσα στο σπίτι. Ήταν το μεγάλο βάζο δίπλα στην τηλεόραση, που από την απότομη κίνηση κουνήθηκε, έπεσε και έσπασε.

Και μέσα σε λίγες στιγμές, βρέθηκα με τους γονείς μου από πάνω μου, το αυτοκινητάκι στο χέρι, και δε θυμάμαι πολλά από εκείνη τη στιγμή.

Και μονοπωλούσε μια λέξη. Αυτή η λέξη που έβλεπα αυτές τις μέρες. Μου έλεγαν ότι φταίω. Φταίω που είμαι απρόσεκτος. Ότι φταίω που τράβηξα το έπιπλο χωρίς να ζητήσω βοήθεια. Ότι φταίω που θα τους βάλω να μαζεύουν τα σπασμένα. Ότι φταίω που παραλίγο να χτυπήσει το βάζο πάνω μου και να με τρέχουν στο νοσοκομείο. Ότι αυτοί φταίνε που δε με είχαν στείλει να διαβάσω.

Και τότε παρατήρησα θυμάμαι και την τηλεόραση με τους φωνακλάδες κυρίους που ήταν έτοιμοι να πέσουν από τα παράθυρα. Όλοι με κοιτούσαν αγριεμένοι, μία εμένα, μία τους γονείς μου, και συνέχιζαν να φωνάζουν. Και από κάτω μου φάνηκε ότι έγραφε:" φταίτε όλοι που δε μας ακούτε κατ' αρχήν!"

Από τότε δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο σκεφτόμουν καθώς έβαλα τα κλάματα.

Και καθώς έκλαιγα, θυμήθηκα και κάτι άλλο που είδα εκείνες τις μέρες.

Θυμήθηκα τον πατέρα μου σκυθρωπό στο τραπέζι να κάθεται  με την τηλεόραση και να σκέφτεται το ποιός φταίει. Και εμένα να παίζω πιο δίπλα.

 Μου έκανε εντύπωση ότι κάποια στιγμή σηκώθηκε και είπε:

 "Μου φαίνεται ότι εμείς φταίμε που σας ανεχόμαστε τόσα χρόνια!".Χτύπησε το χέρι στο τραπέζι.

Εκείνη την ώρα περνούσε ο αδερφός μου. Του είπε:

" Εμείς φταίμε που δεν τους διώχνουμε. Αλλά γι αυτό φταίμε. Αυτοί φταίνε που σε έκαναν να βλέπεις κάθε απόγευμα τηλεόραση και να απελπίζεσαι. Αυτοί φταίνε που έκαναν τα πράγματα σκατά."

Τότε ήρθε και η μάνα μου στην κουβέντα.

"Τί φωνάζετε; Τι να λέμε τώρα; Δε μπορούν να γίνουν και πολλά. Είναι αδιέξοδα τα πράγματα. Είναι συγκεκριμένες οι λύσεις. Το λένε και από έξω."

Ο αδερφός μου κούνησε το κεφάλι του και είπε:

"Εγώ ξέρω ότι αυτός που φτιάχνει το πρόβλημα δε μπορεί να μας πει τη λύση του. Και κυρίως δε μπορεί να μας κάνει συνένοχους στο πρόβλημα."

"Και τι να κάνουμε;" , του είπε ο πατέρας μου.

"Κοιτάξτε γύρω σας. Καθόμαστε σκυθρωποί στην τηλεόραση και ακούμε τις φωνές τους. Δίπλα το παιδί παίζει. Και αντί να παίξουμε κι εμείς με το παιδί, να το αγαπήσουμε, να το μεγαλώσουμε, να του δείξουμε με το δάχτυλο τους κακούς, το αντιμετωπίζουμε με θλίψη, το μαλώνουμε, του λέμε ότι φταίει. Να κοιτάξουμε γύρω μας. Αυτό να κάνουμε."

Όσο σκεφτόμουν την ιστορία αυτή και έκλαιγα  η ώρα πέρασε. Η μάνα μου με πήρε από το έπιπλο. Ο πατέρας μου έβγαλε το αυτοκινητάκι. Μάζεψαν και το βάζο. Με πήραν στην κουζίνα. Μου σκούπισαν τα δάκρυα. Μου έλεγαν ό,τι δε φταίω εγώ και να μην κλαίω. Δεν κατάλαβα τι είχε αλλάξει. Εγώ έκλαψα γιατί τρόμαξα από το μπαμ. Το ξέρω ότι με αγαπούν. Κι εγώ τους αγαπάω.

Δεν ξέρω πώς έγινε αυτό. Δεν ξέρω αν ο αδερφός μου είχε δίκιο. Αυτό που ξέρω είναι ότι τόσες πολλές συζητήσεις για το ποιός φταίει δεν περίμενα εκείνη τη βδομάδα.