Η αλλαγή της ώρας  φέρνει το σκοτάδι πιο νωρίς. Συνηθίζουμε να λέμε ότι "τώρα νυχτώνει πιο γρήγορα" και αναρωτιόμαστε αν τουλάχιστο χάνουμε ή κερδίζουμε μια ώρα ύπνου. Έπειτα γυρίζουμε τα ρολόγια όταν πρέπει, βρίζουμε όταν ξεχνάμε κάποιο και μπερδεύουμε την ώρα, αναρωτιόμαστε αν κάποια από αυτά αλλάζουν την ώρα μόνα τους και δε χρειάζεται να τα αλλάξουμε κι εμείς. Γυρίζουμε λοιπόν το χρόνο, κουνάμε το σκοτάδι και τη ζωή μας μια ώρα προς τα μπροστά ευχαριστημένοι.

Δωμάτιο γεμάτο παράθυρα. Όλα κλειστά.

 Τις μέρες που έχει λιακάδα, το φως γεμίζει το χώρο απ' άκρη σ' άκρη, τα παράθυρα ανοίγουν, φρέσκος αέρας μπαίνει μέσα, τυπική περίπτωση αυτού που στις μικρές αγγελίες λένε ευάερο και ευήλιο. Επιπλέον, αυτή η μεγάλη βιτρίνα που σχηματιζόταν, αποκάλυπτε εκείνες τις μέρες το τοπίο γύρω της: το μεγάλο κήπο, με τα φυτά, τα παράξενα αντικείμενα και τα είδη κήπου,  που τύλιγε το δωμάτιο σχεδόν από όλες τις πλευρές .

Όμως  τώρα ούτε λιακάδα είχε,ούτε κανένα αεράκι έμπαινε στο χώρο, αν και από τον ήχο απ'έξω πρέπει να φυσούσε δυνατά . Το κυριότερο δε, ήταν ότι υπήρχε σκοτάδι. Τα δύο τοπία, τόσο το έξω όσο και το μέσα, κρύβονταν επιμελώς.Το πρώτο γιατί τώρα νύχτωνε νωρίς τόσο πολύ, που θα πίστευε κανείς ότι είναι αργά το βράδυ. Το δεύτερο γιατί η μία λάμπα είχε καεί, και  το μόνο που φώτιζε το χώρο ήταν 2 οθόνες,  της τηλεόρασης και του υπολογιστή.
Όμως και τα δύο υπήρχαν εκεί λες και περίμεναν να φανερωθούν.
Τί ώρα να είναι στην πραγματικότητα; Αν το βλέμμα ψάξει μέσα στο σκοτάδι θα βρει ένα ρολόι του τοίχου. Η ώρα μία. Λογική ώρα για το σκοτάδι έξω. Μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα. Αν το μάτι κοιτούσε πιο προσεκτικά, ο δευτερολεπτοδείκτης, που θα έπρεπε να κινείται διαρκώς έμενε ακίνητος. Αυτή η ώρα ήταν λογική, αλλά δε θα άλλαζε ποτέ, μιας και η μπαταρία είχε τελειώσει, άγνωστο πόσο καιρό. Κάπου θα υπάρχει κάποιο άλλο ρολόι που θα δουλεύει..
Ο άνεμος ήταν τόσο δυνατός εκείνη τη μέρα που είχε κάνει τη θάλασσα να μη δέχεται καράβια πάνω της,σάρωνε το εξωτερικό τοπίο και έμπαινε με φόρα  από το κενό της πόρτας βγάζοντας ένα σφυριχτό ήχο. Μόνο ήχο άφηνε αυτός ο αέρας μιας και το υπόλοιπο έργο του με τα αντικείμενα που σέρνονταν στην αυλή και τα κλαδιά που χτυπιόνταν μεταξύ τους έμενε κρυμμένο στο σκοτάδι.
Το ερώτημα όμως παρέμενε:τι ώρα είναι;  Με βάση όσα φωτίζονταν από τις δύο οθόνες, που δεν ήταν και πολλά και όχι μονίμως φωτισμένα. δυσκολευόσουν να βρεις κάποια άλλη ένδειξη για την ώρα. Έβλεπες στο βάθος το ρολόι της κουζίνας. Ήταν ένα ψηφιακό ρολόι με φωτεινούς δείκτες, και είχε αριθμητικές τιμές για την ώρα και τα λεπτά. Αυτό έκανε πιο εύκολο το να δεις την ώρα μέσα στο σκοτάδι: 21:25. Άλλη μια λογική ώρα. Ούτε πολύ νωρίς ούτε πολύ αργά. Σε αυτό το συμπέρασμα συντελούσε και το πρόγραμμα της τηλεόρασης, μιας και ήταν συνηθισμένη ώρα μιας και κάπου εκεί είναι η ώρα που η τηλεόραση απειλούσε ότι θα καταπιεί τους τηλεθεατές ή θα τους οδηγήσει στην κατάθλιψη με ανυπέρβλητα διλήμματα που καθοδηγούν πλήρως την εξαγωγή συμπερασμάτων και μάλιστα με τη μέθοδο της μαιευτικής και συνοψίζονται στη φράση: "είσαι ελεύθερος να καταλάβεις αυτό που θέλω". Ναι σίγουρα αυτή θα είναι η ώρα. Εννιά και εικοσιπέντε. Όμως είχε θυμηθεί να αλλάξει κάποιος  την ώρα; Δεν υπήρχε τίποτα που να σε έκανε σίγουρο γι αυτό ή για το αντίθετο.Λες να υπήρχε κι άλλο ρολόι;
Το σκοτάδι στο εξωτερικό τοπίο όσο πάει πύκνωνε. Και η μειωμένη ορατότητα απέτρεπε ακόμα περισσότερο οποιαδήποτε απόπειρα για να διασχίσει κανείς αυτόν τον κήπο. Ακόμα όμως και να έφτανε κανείς στην καγκελόπορτα, ήταν ένα ερώτημα πόσο παραπέρα είχε νόημα να φτάσει, μιας και σε μεγάλη απόσταση δεν υπήρχαν σπίτια και άνθρωποι, και αυτή η κατάσταση έκανε αυτό το αίσθημα ακόμα πιο έντονο.
Ένα κλασικό ρολόι που αλλάζει μόνο του είναι αυτό του υπολογιστή. Η οθόνη ήταν γεμάτη από "παράθυρα". Η κάμερα ήταν ανοιχτή, ανοιχτές ηλεκτρονικές συζητήσεις και "κοινωνικά" δίκτυα,  ειδήσεις από όλον τον κόσμο, άλλες σημαντικές και άλλες ασήμαντες, και φωτογραφίες από πρόσωπα και τοπία, όσα δηλαδή έχει ένας άνθρωπος στο μυαλό του από τα βιώματά του και όλα αυτά χωρίς καν να βγει από αυτό το σκοτάδι, από αυτό το δωμάτιο. Στο κάτω δεξιά μέρος της οθόνης, έστεκε με όλη του την εγκυρότητα, το ρολόι: 19:25. Μπορεί η διαφορά της ώρας να ήταν σχετικά μεγάλη, όμως τη δικαιολογούσε  το ίδιο το γεγονός που είχε προηγηθεί, ότι δηλαδή είχαμε περάσει σε χειμερινή ώρα, με αποτέλεσμα να νυχτώνει πιο νωρίς από ό,τι πριν. Τίποτα δε μπορούσε να αμφισβητήσει την εγκυρότητα του υπολογιστή. Υπήρχε μόνο μία περίπτωση να είναι λάθος η ώρα: αν πριν την αλλαγή, κάποιος είχε ήδη αλλάξει την ώρα μη γνωρίζοντας ότι η αλλαγή θα γίνει και από μόνη της. Πάλι αμφιβολίες. Μα πώς θα γίνει να μάθουμε με ακρίβεια την ώρα;

Αυτή είναι η γενικότερη σχέση μας με το χρόνο. Νομίζουμε ότι καθορίζει το πόσο μπροστά ή πόσο πίσω πηγαίνει η ζωή μας. Για παράδειγμα, όταν νυχτώνει νωρίς, είναι τέτοια η ώρα που λέμε ότι είναι αργά, και κλεινόμαστε στα σπίτια μας. Οι δρόμοι αδειάζουν, γίνεται ησυχία,το σκοτάδι πολιορκεί το τοπίο και οποιαδήποτε δραστηριότητα απαιτεί ή φέρνει φως, ματαιώνεται επ' αόριστο. Μια ματαιότητα προκύπτει ξαφνικά. Θα έλεγε κανείς ότι όλα αυτά γίνονται μιας και σίγουρα θα ακολουθήσει αργά ή γρήγορα το επόμενο πρωί. Όμως , δεν είναι η ώρα που φέρνει το σκοτάδι. Ίσα ίσα, υπάρχει για να σιγουρέψει ότι αυτό είναι εκεί. Οποιαδήποτε από τις τρεις ώρες που είδαμε θα μπορούσε να είναι η πραγματική. Εμείς είμαστε αυτοί που γυρίζουμε τα ρολόγια προς τα πίσω, μαζί και τις συνήθειές μας. Έτσι γεννιούνται τα δύο τοπία και έτσι υποτασσόμαστε στο σκοτάδι. Γι αυτό την επόμενη φορά, πριν φοβηθούμε το σκοτάδι έξω, ας ψάξουμε το πραγματικό τοπίο μέσα μας, το μυστικό μας τοπίο. Και προσοχή! Μακριά από ρολόγια!