Αγαπητοί,

        Πέρασαν κάμποσοι μήνες από τότε που σας έγραψα  για τελευταία φορά. Κι αν έχετε ξεχάσει το τελευταίο μου γράμμα, καθόλου δεν πειράζει, το είχα φανταστεί άλλωστε. Να σας θυμίσω λοιπόν ότι επρόκειτο για  εκείνη την ιστορία με το ακορντεόν, τις μουσικές, τον οργανοπαίχτη και εκείνη τη διδακτική βδομάδα. Είναι πολλοί οι μήνες που πέρασαν από τότε. Ξέρω ότι κάποιοι τότε θεώρησαν ότι δε θα τα ξαναπούμε. Όμως όπως φάνηκε, και τα ξαναείπαμε αλλά κάθομαι αυτό το ξημέρωμα και σας γράφω ξανά.

Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Θα αναρωτιέστε ποιός είναι ο λόγος που σας γράφω αυτή τη φορά. Ο χρόνος φαίνεται ότι εξακολουθεί να μην κυλά όπως πριν. Συνεπώς, θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα πράγματα δεν είναι και πολύ διαφορετικά. Η αλήθεια μολαταύτα είναι ότι αυτοί οι μήνες που πέρασαν ήταν κατά πολύ διαφορετικοί σε σχέση με τους προηγούμενους. Και αυτό, όχι γιατί γύρισε ο χρόνος και η ζωή μας στις παλιές τους συνήθειες αλλά γιατί τίποτα δε μοιάζει με τα αμέσως προηγούμενα πια. Αυτό από ότι φαίνεται είναι ένα σημείο των καιρών μας. Στοιχηματίζω ότι έστω και μια φορά, νοιώσατε αδύναμοι μιας και δεν υπήρχε δρόμος φανερός και πατημένος να ακολουθήσετε.

Αλλά ας αφήσουμε αυτό το πολύπλοκο και φιλοσοφικό ερώτημα περι του χρόνου και της εποχής, με το οποίο πολλοί, πιο ικανοί και πιο επαγγελματίες από μένα, έχουν ασχοληθεί κατά καιρούς, και που όταν εγώ το περιγράφω γίνεται ακόμα πιο φιλοσοφικό και ακόμα πιο πολύπλοκο. Ας μιλήσουμε με πιο συγκεκριμένα ντοκουμέντα, όπως συνηθίζεται να λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις.

Θα σας μιλήσω γι αυτά που βλέπω γύρω μου. Αυτό που βλέπω εδώ και τέσσερις μήνες είναι ότι όλα αδειάζουν.

Αδιεάζουν οι δρόμοι, κάθε μέρα αδειάζουν πιο νωρίς. 

Θα βιαστείτε να πείτε ότι αυτό είναι λογικό μιας και το φθινόπωρο τελειώνει πια, η ώρα άλλαξε και νυχτώνει νωρίτερα -το αναλύσαμε άλλωστε αυτό- και μπορεί να ζούμε "στην πιο ηλιόλουστη χώρα του κόσμου" και άλλα τέτοια. Κάθε χρόνο νυχτώνει πιο νωρίς αλλά αυτό είναι πράγμα πρωτόγνωρο. Δεν είναι τα ρολόγια λοιπόν που κλείνουν τους ανθρώπους.

Αδειάζουν οι τσέπες τους και βαρέθηκαν να χαζεύουν τις βιτρίνες και να μη μπαίνουν μέσα.

Αδειάζουν τα μαγαζιά στις γειτονιές και κλείνουν γιατί τα έπνιξαν τα χρέη.

Αδειάζουν οι γειτονιές όταν ανοίγει η τηλεόραση.

Αδειάζει το μυαλό των ανθρώπων όταν τελειώνει το δελτίο ειδήσεων. 

Αδιεάζει η ψυχή από οτιδήποτε και γεμίζει φόβο.

Αδειάζουν οι δρόμοι από  το φόβο του διπλανού.

Αδειάζουν οι καρδιές από το φόβο του μέλλοντος. 

Αδειάζουν τα καφενεία από πελάτες και όσοι έρχονται κάθονται και περιμένουν κέρασμα κρυμμένοι στη γωνία κοιτάζοντας από εδώ και από εκεί για τράκα τσιγάρο.

Αδειάζουν τα νοσοκομεία από κόσμο όταν  τους βάζουν είσοδο πιο ακριβή και από ακριβό εστιατόριο.

Αδειάζουν τα ράφια των φαρμακείων από φάρμακα που δίνουν ζωή στους ανθρώπους.

Αδειάζει πιο γρήγορα το ράφι με το ψωμί μέσα στη βδομάδα.

Αδειάζει πιο γρήγορα το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου μέσα στη μέρα.

Αδειάζουν τα σπίτια γιατί τα παίρνουν οι τράπεζες.

Αδειάζουν οι οικογένειες από παιδιά γιατί αυτά αποτελούν τεκμήριο. 

Αδειάζουν τα πεζοδρόμια γιατί τα παιδιά δεν παίζουν πια.
Αδειάζει η κοινωνία από νέους γιατί πάνε αλλού να βρουν το μέλλον τους.

Αδειάζει η κοινωνία από ζωντανούς και όσοι τα βρίσκουν σκούρα, ψάχνουν για σκοινί για να αδειάσουν τη γωνιά.

Αδειάζει  η κοινωνία  και από ανέργους γιατί και το να είσαι άνεργος αποτελεί τεκμήριο.

Αδειάζει η κοινωνία και από συνταξιούχους γιατί και το να είσαι συνταξιούχος είναι τεκμήριο.

Αδειάζουν οι κάδοι των σκουπιδιών πίσω από τα σουπερμάρκετ, τόσο γρήγορα που σκέφτονται να πουλάνε και αυτά που πετούσαν εκεί.

Όμως δεν αδειάζουν μόνο αυτά.

Αδειάζουν οι γειτονιές όταν γίνεται διαδήλωση, γιατί δεν έμεινε τίποτα για να μας πάρουν, τόσο πολύ που μας άδειασαν.

Αδειάζει το μυαλό των ανθρώπων από όλα τα άλλα και γεμίζει οργή όταν περπατάνε δίπλα δίπλα στο δρόμο.

Και κυρίως, αδειάζει κάθε ψέμμα από αυτά που ακούγονται πάνω από την πόλη. Τα ψέμματα αδειάζουν από την ίδια την πραγματικότητα, την  αλήθεια. Κάθε μέρα αδειάζει και ένα ψέμμα, αργό άδειασμα αλλά άδειασμα.

Είναι πολλά αυτά λοιπόν που εδώ και τόσους μήνες αδειάζουν και αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι χειροπιαστό που πρέπει να ληφθεί υπ'όψη.

Πολλές φορές ακούς στο δρόμο να λένε ότι περιμένουν χωρίς να γνωρίζουν τι. Άλλοι πάλι λένε ότι δεν περιμένουν τίποτα πια ή ακόμα χειρότερα ότι δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα πια. Άλλοι πάλι αναρωτιούνται τι είναι αυτό που περιμένουμε.

Ισως λοιπόν περιμένουμε κάτι να μας γεμίσει.

Να μας γεμίσουν τα παιδιά που θα γεννήσουμε και το σπίτι που θα ζούμε το καλοκαίρι.

Να μας γεμίσει ένα ουράνιο τόξο που θα ριζώσει στην πολιτεία μας.

Να μας γεμίσει μια μουσική. Μια καινούργια μουσική που να μη θυμίζει σε τίποτα τις παλιές.

Να μας γεμίσει ένα τραγούδι.

Να μας γεμίσει το ατελείωτο ρεφρέν του.

Να γεμίσει όλα αυτά τα άδεια που λέγαμε.

Ναι , ίσως να είναι αυτό τελικά. 

Αυτά είχα να σας πώ και σίγουρα θα τα ξαναπούμε.

 Σας φιλώ