Όταν η πραγματικότητα επιβάλλεται στους ανθρώπους, και η ζωή επιβάλλει τις ανάγκες της, όπως έλεγε μια ψυχή παλιά, η ιστορία ταλαντεύεται σαν ελατήριο σε οριζόντια ταλάντωση και η σχέση με το χρόνο επαναπροσδιορίζεται.

Τότε υπάρχουν δύο επιλογές χοντρικά. 

Να μη βλέπεις τα πράγματα όπως είναι, να κλείσεις τα μάτια κρατώντας τα ανοιχτά, και να κάνεις αυτό που ξέρεις να κάνεις, προσποιούμενος ότι τα πράγματα είναι όπως εσύ θέλεις. Τότε, το μόνο σίγουρο που μπορείς να κάνεις είναι να κοιμάσαι ευτυχισμένος τα βράδια, ακόμα και αν όλα τα ρολόγια γύρω δείχνουν ότι είναι μεσημέρι...

Να δεις  τα πράγματα όπως είναι, ακόμα και αν δεν σου θυμίζουν σε τίποτα αυτά που έχεις ζήσει -είναι γνωστό ότι το μυαλό προσπαθεί να επαναληφθεί- και να δοκιμάσεις. Μπορεί η θάλασσα μπροστά σου να είναι βαθειά, όμως υπάρχει κάποια πιθανότητα αν κλείσεις τα μάτια και τη μύτη και βουτήξεις.

-Τι κοιτάς;

-Εσένα.

-Μη με κοιτάς. Δε θέλω να με κοιτάνε.

-Καλά.

-Τι καλά; Τώρα που θα γυρίσω μπροστά πάλι θα με κοιτάς.

-Όχι στο υπόσχομαι. Δε θα σε κοιταώ.

-Ναι καλά. 

-Τι κάνετε εσείς εκεί; Δε σας είπα να κάνετε ησυχία όταν γράφω στον πίνακα;

-Μάλιστα κυρία.

Ντριιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιν...

-Αύριο να φέρετε τις εργασίες που σας ζήτησα.Και να βγαίνετε ένας ένας από την πόρτα!

-Εσύ γιατί δε βγαίνεις έξω ρε;

-Δεν έχω όρεξη.

-Έλα μας περιμένουν να παίξουμε μπάλα, είναι το μεγάλο διάλειμμα.

-Δεν έχω όρεξη.

-Είσαι άρρωστος;

-Δεν έχω όρεξη.

-Η αδερφή μου μου είπε ότι όσοι δε βγαίνουν έξω στο διάλειμμα, είναι ή άρρωστοι ή ερωτευμένοι.

-Άσε με σου λέω, δεν έχω όρεξη.

-Καλά φεύγω. ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ! ΕΛΑΤΕ ΟΛΟΙ!

-Ποιός; Ποιός είναι ερωτευμένος;

-Κανείς!

-Κι εγώ ξέρω και με ποιά.

-Μην τολμήσεις να πεις, σε έφαγα!

-Άρα είναι αλήθεια! Είναι αλήθεια σας λέω!

Λίγα λεπτά μετά, όταν σταμάτησε να τρέχει από όλους και απ'όλα:

-Γεια σου.

-Γεια.

-Γιατί είσαι μόνος σου; Που τρέχεις;

-Δεν...δεν είναι τίποτα. Θα μου περάσει. 

-Να κάτσω μαζί σου;

-Ναι.

- Να σου πω, θέλεις να τα φτιάξουμε;

-Ε....εγώ....ξέρεις...

-Τι; Δε θέλεις;

-Δεν είναι αυτό, σου είπε τίποτα κανείς;

-Ποιός να μου πει; Τι έγινε;

-Όχι τίποτα.

-Λοιπόν; Θέλεις να τα φτιάξουμε;

-Θέλω.

-Ωραία. Όμως στο τελευταίο διάλειμμα θα χωρίσουμε ε;

-Γιατί;

- Έχω υποσχεθεί σε άλλον. Βρες κι εσύ κάποια άλλη να τα φτιάξεις. Όλα τα κορίτσια τα φτιάχνουν με τα αγόρια.

-Μα....

Ντριιιιιιιιιιιιιιιιιν.......

-Ε! Ε, εσύ, ξύπνα! Δεν άκουσες το κουδούνι;

-Πώς βρέθηκα εδώ;

-Όλη την ώρα εδώ ήσουν!Τι λες;

-Χτύπησε κουδούνι, και μετά άρχισα να τρέχω, και μετά...

-Και μετά;

-Και μετά τα  φτιάξαμε.

-Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Ο πολύς έρωτας σε έχει βαρέσει στο κεφάλι μου φαίνεται.

-Μια χαρά είμαι.

-Γιατί δεν πας να της μιλήσεις; Όλα τα κορίτσια τα φτιάχνουν με αγόρια.

-Αυτό είπε και αυτή.

-Πότε ; Της μίλησες;

-Της μίλησα. Πριν λίγο.

-Όχι στον ύπνο σου μωρέ, κανονικά λέμε!

-Μου είπε και κάτι άλλο.

-Τι;

-Ότι θα χωρίσουμε στο τελευταίο διάλειμμα.

-Ωραία, και τι θα κάνεις;

-Πάμε να παίξουμε μπάλα τώρα, είναι το μεγάλο διάλειμμα. Θα της μιλήσω όταν σχολάσουμε και έτσι δε θα μπορεί να με χωρίσει τότε που μου είπε.

- Καλά λες, άντε πάμε.