Τα κουτιά ως γνωστό χρησιμοποιούνται με πολλούς τρόπους. Ανάλογα το σχήμα τους μπορεί κανείς να τοποθετήσει σε αυτά, αντικείμενα μέχρι αυτά να γεμίσουν. Ανάλογα το μέγεθος, μπορεί κανείς να καθορίσει και το πόσα αντικείμενα χωρούν σε αυτά, αν και  όπως είπαμε, είναι πολλές φορές το είδος των αντικειμένων, καθώς και η υπομονή με την οποία κάποιος τα τοποθετεί μέσα, που καθορίζει την πραγματική χωρητικότητα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχει τη σημασία του, είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα, μιας και ειδικά στις περιπτώσεις που κάποιος τους συμπεριφέρεται  απρόσεκτα, είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά, αυτό συνήθως καθορίζει, ή φαίνεται να καθορίζει την ανθεκτικότητά τους. Όσο αφορά τέλος στην εξωτερική τους χρήση γενικότερα, όλα τα παραπάνω αξιολογούνται συνήθως, κυρίως σε δεύτερο στάδιο. Για παράδειγμα, κουτιά με ίδιο ή όμοιο σχήμα, είναι πιο βολικά και προτιμητέα για την τοποθέτησή τους σε διάφορα αδιάφορα μέρη, όπως ράφια, ντουλάπες, αποθήκες, γωνίες ώστε να καταλαμβάνουν το λιγότερο δυνατό χώρο, κυρίως όλο αυτό σε περιπτώσεις που αυτά και τα περιχόμενά τους είναι άγνωστο έως απίθανο αν ποτέ θα βγουν ξανά στο φως, σε αδιάφορες δηλαδή περιπτώσεις. Την ίδια στιγμή, κουτιά με απρόσμενα σχήματα, μεγέθη, υλικά καθώς και εκείνα τα κουτιά που έχουν αυτό που λέμε πιο προσεγμένη εμφάνιση, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ανάλογα το υλικό τους, θεωρούνται συνήθως πιο σπάνια, πιο δυσλειτουργικά, ή πιο διακοσμητικά και για πολλούς πιο άχρηστα, μιας και δύσκολα μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει για πρακτικές χρήσεις, ενώ συνήθως κανείς θεωρεί ότι τέτοια κουτιά, επειδή ακριβώς είναι  πιο όμορφα και ντελικάτα, προορίζονται μόνο ως αμπαλάζ, ως περιτύλιγμα δηλαδή για αντίστοιχου τύπου αντικείμενα, που χάνουν το νόημα και την αξία τους μετά από αυτή τους τη χρήση.
Μια λιγότερο συνηθισμένη ιστορία γύρω από τα κουτιά και γενικότερα, είναι αυτή που αφορά στα καπάκια τους. Τα καπάκια συνήθως περνούν αδιάφορα ως αντικείμενα για πολλούς λόγους. Κατ' αρχήν στις περισσότερες των περιπτώσεων το καπάκι θεωρείται απλώς η προέκταση ενός κουτιού, αποτελώντας απλώς τον τρόπο ώστε να εξασφαλίζεται ένα αποτέλεσμα κλειστό, ανεξαρτήτως του αν υπάρχει ή όχι περιεχόμενο. Πολλές φορές συναντάμε κουτιά χωρίς καπάκι, είτε γιατί αυτό χάθηκε, είτε κυρίως γιατί μπροστά στη γενικότερη κουλτούρα της αδιαφορίας και της πρακτικότητας που περιγράφηκε παραπάνω, δεν υπάρχει λόγος για τόση φροντίδα, μόνο αρκούν απλές προεκτάσεις του υλικού του κουτιού και λίγη κολλητική ταινία προκειμένου να θεωρηθεί κλειστό, ή σε άλλες περιπτώσεις δεν απασχολεί κανέναν η κλειστότητα, τα περιεχόμενα ξεχειλίζουν το κουτί και το καπάκι θεωρείται αχρείαστο. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις όπου το καπάκι είναι κυριολεκτικά συνδεδεμένο με το κουτί, με μεντεσέδες ή άλλους τρόπους, άλλες που οι μεντεσέδες έχουν σπάσει, ενώ άλλες όπου η σύνδεση του κουτιού με το καπάκι, επιστεγάζεται με κάποιο μηχανισμό ασφάλειας, κλειδαριά, λουκέτο, ή άλλο, προκειμένου να διασφαλίζεται  το ελεγχόμενο άνοιγμα  αλλά και κλείσιμο των περιεχομένων του.

Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν ένα καπάκι βρέθηκε μόνο του στο ράφι μιας αποθήκης, γεγονός που όπως εξηγήσαμε, είναι σπάνιο. Το συγκεκριμένο καπάκι, που ήταν κάπως απλό, είχε άγνοια τόσο για το σχήμα, το υλικό και το μέγεθός του, καθώς και για κάποια πιθανή σχέση με κάποιο κουτί στο παρελθόν, καθώς και για τον τρόπο με τον οποίο βρέθηκε μόνο του εκεί. Αυτός ήταν ίσως και ο λόγος που βρέθηκε μόνο του στο ράφι.

Έτσι λοιπόν όπως καθόταν μόνο του, διαφορετικό από όλα γύρω του, κουτιά και αντικείμενα, δε μιλούσε συχνά, χαιρετούσε ευγενικά και σε γενικές γραμμές στεκόταν μόνο του. Οι γείτονές του ωστόσο που ήταν καιρό μέσα στην αποθήκη, και σπάνια  έβλεπαν καινούργια αντικείμενα ή κάποια αλλαγή στο σκηνικό της αποθήκης, έσπευσαν  από τις πρώτες μέρες ο καθένας να μιλήσουν με το καπάκι.

Πρώτα λοιπόν του μίλησαν κάτι αντικείμενα, χαρτιά, χαρτόνια, σημειώσεις και άλλα τέτοια, που είχαν αφεθεί χωρίς κανένα περίβλημα προς ταξινόμηση λίγο δίπλα από αυτό:

-Γεια σου κουτί.

-Γεια. Πώς με είπες;

-Κουτί. Κουτί δεν είσαι;

-Δεν ξέρω...

-Εδώ μπαίνουν κουτιά, ή αντικείμενα για να μπουν σε κουτιά. Αντικείμενο σαν κι εμάς δεν είσαι, άρα είσαι κουτί. Άρα...

-Άρα;

-Άρα είσαι κουτί. Λίγο παράξενο για κουτί, αλλά κουτί. Θα μας βάλεις μέσα σου;

-Τι είναι το κουτί;

-Άντε πάλι... εσύ είσαι κουτί. Ο λόγος που υπάρχεις είναι να μπαίνουν πράγματα μέσα σου, όπως εμείς. Θα μας βάλεις μέσα σου;

-Δεν το ήξερα. Αφού είναι έτσι να σας βάλω. Ελάτε.

Κάνουν ένα σάλτο τα χαρτιά και μπαίνουν στο καπάκι. Όμως, άλλα από αυτά  ήταν μικρά, άλλα ήταν μεγάλα και έσπρωχναν για να χωρέσουν, ενώ ήταν και πολλά για να χωρέσουν, με αποτέλεσμα τα περισσότερα να περισσεύουν κατά πολύ στο ύψος, από τα όριά του.

-Όλα καλά; Ρώτησε το καπάκι.

-Καλούτσικα. Καπάκι δεν έχεις;

-Τι είναι το καπάκι; Δεν έχω τίποτα μόνο μου είμαι.

-Πού να σου εξηγούμε τι είναι το καπάκι... Δεν έχεις έ; Νομίζουμε ότι το να μπούμε τελικά μέσα σου δεν ήταν πολύ καλή ιδέα. Κατ' αρχήν κάποια από εμάς δε χωράμε στο πλάτος και στριμωχνόμαστε. Όλα μαζί δε χωράμε ούτε στο ύψος και είναι πολύ εύκολο να πέσουμε έξω. Το κυριότερο από όλα, αφού δεν έχεις όπως λες καπάκι, θα γεμίσουμε σκόνες, θα παλιώσουμε και θα μας πετάξουν.

Κάπως έτσι τα χαρτιά επέστρεψαν στη θέση τους και το καπάκι βρέθηκε μόνο του ξανά. Λίγο μετά, του έπιασε κουβέντα το μικρό κουτί από το κάτω ράφι. Ήταν ένα μικρό χάρτινο κουτί με λεπτά ζωγραφιστά τοιχώματα, πολύ όμορφο, από αυτά που θα έλεγε κανείς διακοσμητικά,  και που ήταν άδειο και αχρησιμοποίητο.

-Ε, εσύ!

-Εγώ;

-Ναι εσύ. Θέλεις να γίνεις το καπάκι μου;

-Εγώ;

- Ναι εσύ.  Γίνε το καπάκι μου, δε βάζουν τίποτα μέσα μου γιατί δεν έχω καπάκι.

-Τι πρέπει να κάνω;

-Μα καλά δεν ξέρεις; Έλα πάνω μου να με σκεπάσεις.

-Αυτό μόνο;

-Ναι. Έλα.

Κατέβηκε το καπάκι από κάτω και σκέπασε το μικρό κουτί. Μόνο έτσι μεγάλο όπως ήταν και βαρύ, άρχισε να πιέζει το κουτί και να το στραβώνει.

-Κατέβα! Ακούς; Κατέβα γρήγορα, με καταστρέφεις.

-Εγώ;

-Ναι κατέβα! Δε θα γίνεις εσύ το καπάκι μου!

Κάπως έτσι το καπάκι έμεινε ξανά μόνο του, χωρίς να έχει καταλάβει τι είχε συμβεί, μόνο τρομαγμένο. Πριν προλάβει να σκεφτεί, ένα άλλο μικρό κουτί του μίλησε:

-Ε εσύ!

-Εγώ;

-Ναι εσύ. Μην τρομάζεις, ήταν μαλακό το κουτί και δε σε άντεξε, όμως εσένα αυτός είναι ο προορισμός σου, μόνο πρέπει να βρεις ένα πιο σκληρό κουτί, σαν κι εμένα. Θέλεις να γίνεις το καπάκι μου;

-Δε νομίζω, φοβάμαι. Αν σε καταστρέψω;

-Δε θα με καταστρέψεις. Είμαι σκληρό εγώ, αντέχω και θέλω πολύ να γίνεις το καπάκι μου. Θα γίνεις;

-Αφού είναι αυτός είναι ο προορισμός μου, ας γίνω. Μόνο αν σου κάνω κακό να μου φωνάξεις.

-Δε θα μου κάνεις κακό. Έλα.

Κατεβαίνει το καπάκι στο μικρό σκληρό κουτί. Κάθεται πάνω του, όλα καλά. 

-Είδες που στο έλεγα; Όλα καλά θα πάνε. 

-Έτσι φαίνεται. Θα γίνω λοιπόν το καπάκι σου.

-Τώρα που έγινες λοιπόν το καπάκι μου, μπορούμε να αποκτήσουμε παρέα. Ξέρεις εμάς τα κουτιά μας βάζουν το ένα πάνω στο άλλο. Άρα θα πούμε στο κουτί  εδώ δίπλα, τώρα που έγινες το καπάκι μου, να ανέβει πάνω μας. Και θα δεις, θα περνάμε πολύ ωραία οι τρεις μας. Τι λες;

-Φαίνεται να ξέρεις πολλά. Ας γίνουν τα πράγματα όπως τα λες.

Το  διπλανό κουτί ανέβηκε πάνω τους, όμως τα πράγματα άρχισαν ξαφνικά να μην πηγαίνουν καλά. Τα υλικά και τα μεγέθη τους, ήταν διαφορετικά. Το πάνω κουτί, πίεζε με το βάρος του το καπάκι και αυτό με τη σειρά του, όπως ήταν μεγαλύτερο από το σκληρό κουτί του και μαλακότερο,  πιεζόταν επίσης από αυτό, με αποτέλεσμα να στραβώνει. Κάπου εκεί άρχισε να φωνάζει:

-Κάτι δεν πάει καλά! Σταματήστε! Θα με χαλάσετε!

Το πάνω κουτί κατέβηκε αμέσως, αλλά το καπάκι είχε στραβώσει και αμέσως έφυγε από κοντά τους, τρομαγμένο, χωρίς να το συζητήσει καν. Κάπως έτσι έμεινε ξανά μόνο του. Στο ράφι  που βρέθηκε έστεκε ένα μεγάλο κουτί, που η όψη του έμοιαζε με τη δική του. Το καπάκι, που είχε καταλάβει πολλά με όλα αυτά που συνέβησαν, άρχισε αυτό αυτή τη φορά τη συζήτηση:

-Γεια! Μήπως είσαι το κουτί μου;
-Γεια!  Δεν είχα ποτέ καπάκι και όποια ξένα με δοκίμασαν, δε μου ταίριαζαν. Όμως αυτά ήταν από άλλα κουτιά. Εσύ φαίνεται να μου μοιάζεις κιόλας.
-Εγώ σε όσα κουτιά δοκίμασα, ή κόντεψα να τους κάνω κακό ή μου έκαναν κακό. Όμως αυτά ήταν μικρά κουτιά. Εσύ είσαι μεγάλο. Θέλεις να δοκιμάσουμε; Θέλω να βρω το κουτί μου.
- Ας δοκιμάσουμε. Ωραία θα ήταν να βρω το καπάκι μου.

Ανεβαίνει στο καπάκι στο κουτί, σίγουρο ότι δε θα πάθει τα ίδια που είχε πάθει ή που είχε προκαλέσει στα μικρά κουτιά. Το κουτί όμως ήταν πολύ μεγάλο, μεγαλύτερο από αυτό και το καπάκι έπεσε μέσα του.
Πριν προλάβουν να αλλάξουν κουβέντες, άνοιξε η πόρτα. Κάποιος κατευθύνθηκε προς το μέρος τους. Τράβηξε το μεγάλο κουτί και χωρίς να προσέξει τι είχε μέσα, έβαλε ένα πακέτο βιβλία μέσα του, καπακώνοντας το άτυχο καπάκι, που από καπάκι έγινε αντικείμενο.
Ποτέ δεν έμαθε κανείς αν κατάφερε να βγει από εκείνο το κουτί. Και ακόμα και αν το έκανε, ποτέ δεν έμαθε κανείς αν κατάφερε να βρει το κουτί του...

-