Το "Οι περιπέτειες της Ενσυναίσθησης" αποτλεί την πρώτη ολοκληρωμένη συγγραφική δουλειά του Ακροβάτη, έρχεται από τις "Εκδόσεις", μέρος του Πλουμί project. Παρουσιάζουμε σήμερα τον πρόλογο, μια εισαγωγή στο βιβλίο αυτό.

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Τι σας συμβαίνει όταν βλέπετε μπροστά σας έναν άνθρωπο που κρατάει ένα δώρο;

Το βιβλίο αυτό, είναι μια ιστορία για δώρα που δόθηκαν, σε σωστές ή λάθος στιγμές, από ανθρώπους που τα έδωσαν ακούσια ή εκούσια, σε ανθρώπους που τα περίμεναν ή δεν τα περίμεναν και για τις επιλογές που τόσο οι πρώτοι όσο και οι δεύτεροι έκαναν αμέσως μετά.

Οι πρωταγωνιστές της, άνθρωποι με παράξενα ονόματα, παρουσιάζονται να ζουν σε τόπους που δε μπορεί κανείς να δείξει στο χάρτη, κατατάσσοντας έτσι την ιστορία με μια πρώτη ματιά στην κατηγορία του παραμυθιού με ολίγον τι από διήγημα. Πρέπει ωστόσο να διευκρινιστεί μάλλον, ότι κατά την άποψη του γράφοντα, τα όρια της φαντασίας του καθένα, όπως και η ειλικρίνεια πρώτα από όλα με τον εαυτό του, είναι μια υποκειμενική υπόθεση, τόσο υποκειμενική μάλιστα, που αν και κατά τα φαινόμενα πολλές φορές λογίζεται ως εύκολη, κανείς στην πραγματικότητα δε μπορεί να υποστηρίξει ότι κατέκτησε, πόσο μάλλον να επικαλεστεί για να καθοδηγήσει τους άλλους.

Επομένως, το που και αν θα κατατάξει κανείς την ιστορία, δεν είναι κάτι που θα υποδειχτεί από κάποιον ειδικό, πόσο μάλλον από το γράφοντα και δεν αποτελεί σκοπό αυτού του προλόγου, παρά αποτελεί προσωπική υπόθεση, για όποιον τυχόν διαβάσει αυτό το βιβλίο.

Λίγο πριν το τέλος, θα πρέπει να προειδοποιηθεί ο αναγνώστης και για άλλα δυο ζητήματα.

Το πρώτο είναι η ελλιπής ικανότητα του γράφοντα να επιλύσει τη σχέση του με την αφήγηση. για την ακρίβεια οι απόψεις πάνω σε αυτό το ζήτημα διίστανται. Άλλοι υποστηρίζουν ότι οι αφηγήσεις του είναι εξαιρετικά φειδωλές, αφαιρετικές, στα όρια της κρυψίνοιας και ίσως πιο πέρα από αυτή, σε τέτοιο βαθμό που μάλιστα είναι πρακτικά αδύνατο να συλλάβει κανείς τα όσα υπονοούνται. Κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν από την άλλη, ότι οι αφηγήσεις, όχι μόνο δεν είναι συγκρατημένες,  ίσα ίσα χαρακτηρίζονται από μια φλυαρία, προβληματική μάλιστα όσο αφορά στη χρήση των χρόνων και γενικότερα της λογικής συνέχειας. Αν λοιπόν είστε  από τους ανθρώπους που πρόθυμα αναμασάτε την άποψη των άλλων, για τους δικούς του λόγους ο καθένας, ίσως θα ήταν καλύτερα να σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το βιβλίο, όσο προλαβαίνετε.

Το δεύτερο, το οποίο είναι καλό να γνωρίζει κανείς πριν προχωρήσει, είναι η διαστροφή του γράφοντα με τη γλώσσα, ίσως κληρονομιά από τους φυσικούς του προγόνους, τους οποίους ευχαριστεί πολύ. Αυτό το βιβλίο αποτελεί την πρώτη στιγμή που αυτή η κληρονομιά χρησιμεύει ολοκληρωμένα σε κάτι άλλο από το να χαρίζει κρίσεις και τρικυμίες στο κεφάλι του γράφοντα και των εκάστοτε κοντινών του ανθρώπων. Για  το λόγο αυτό επιφυλάσσεται αυτός για το τελικό αποτέλεσμα στο δικό σας κεφάλι αναλαμβάνοντας μολαταύτα πλήρως τις όποιες ευθύνες για τα όσα μπορεί να προκαλέσει στην ψυχική σας ηρεμία ή των γύρω σας. 

Αν παρά τις προειδοποιήσεις και τις επεξηγήσεις, συνεχίζετε να διαβάζετε αυτές τις γραμμές, κάπου εδώ ο πρόλογος ολοκληρώνεται και η ιστορία αρχίζει.