Η σειρά οδηγεί στην τάξη. Τα πράγματα μπαίνουν σε σειρά. Οι άνθρωποι μπαίνουν σε σειρά. Οι σκέψεις μπαίνουν σε σειρά. Όταν τα πράγματα, οι άνθρωποι και οι σκέψεις μπαίνουν σε σειρά, υπάρχει τάξη.

Η τάξη οδηγεί στη σειρά. Τα πράγματα μπαίνουν σε τάξη. Οι άνθρωποι μπαίνουν σε τάξεις ή μάλλον τάξη. Οι σκέψεις μπαίνουν σε τάξη. Όταν τα πράγματα, οι άνθρωποι και οι σκέψεις μπαίνουν σε τάξη, υπάρχει μια σειρά. 

Η σειρά και άρα η τάξη οδηγεί στην χρησιμότητα. Τα πράγματα μπαίνουν σε σειρά ή σε τάξη. Οι άνθρωποι μπαίνουν σε σειρά ή σε τάξη. Οι σκέψεις μπαίνουν σε σειρά ή σε τάξη. Όταν τα πράγματα, οι άνθρωποι και οι σκέψεις είναι σε σειρά ή σε τάξη, είναι πιο χρήσιμοι.

Η σειρά, η τάξη και η χρησιμότητα ταυτίζεται με την τοποθέτηση. Τα πράγματα είναι σε σειρά και σε τάξη και άρα χρήσιμα. Οι άνθρωποι είναι σε σειρά και σε τάξη και άρα χρήσιμοι. Οι σκέψεις είναι  σε σειρά και σε τάξη και άρα χρήσιμες. Όταν τα πράγματα, οι άνθρωποι και οι σκέψεις είναι σε σειρά, σε τάξη και χρήσιμοι, έχουν τοποθετηθεί  σε ουρά ή σε στήλη, το ένα πίσω ή κάτω από το άλλο.

Η σειρά, η τάξη, η χρησιμότητα και η τοποθέτηση ταυτίζονται με την ομαλότητα. Τα πράγματα είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμα και τοποθετημένα το ένα πίσω ή κάτω από το άλλο. Οι άνθρωποι είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμοι και τοποθετημένοι ο ένας πίσω ή κάτω από τον άλλον. Οι σκέψεις είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμες και τοποθετημένες, η μία πίσω ή κάτω από την άλλη. Όταν τα πράγματα, οι άνθρωποι και οι σκέψεις δεν είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμα και τοποθετημένα το ένα πίσω ή κάτω από το άλλο, τα όργανα της τάξης, της σειράς και κυρίως της χρησιμότητας, επιστρατεύονται γι αυτό, προκειμένου να επαναφέρουν, ή να επιβάλλουν την ομαλότητα ή την κανονικότητα όπως συνήθως λέγεται.

Η σειρά, η τάξη, η χρησιμότητα, η τοποθέτηση και η ομαλότητα, ταυτίζονται με το νόημα της ύπαρξης. Τα πράγματα είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμα, τοποθετημένα το ένα πίσω ή κάτω από το άλλο, σε ομαλότητα. Οι άνθρωποι είναι σε σειρά σε τάξη, χρήσιμοι, τοποθετημένοι ο ένας πίσω ή κάτω από τον άλλον, σε ομαλότητα. Οι σκέψεις είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμοι, τοποθετημένες η μία πίσω ή κάτω από την άλλη, σε ομαλότητα. Όταν τα πράγματα, οι άνθρωποι και οι σκέψεις, είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμα, τοποθετημένα το ένα πίσω ή κάτω από το άλλο,  σε ομαλότητα, συναντούν το νόημα της ύπαρξης τους και εκπληρώνουν το σκοπό τους.

Κάπου εδώ ας επικεντρώσουμε στους ανθρώπους, και ας  εγκαταλείψουμε τα πράγματα, τις σκέψεις, μιας και είναι δικά τους δημιουργήματα, καθώς και αυτή την ίσως κουραστική επανάληψη.

Η σειρά, η τάξη, η χρησιμότητα, η τοποθέτηση, η ομαλότητα και το νόημα της ύπαρξης, ταυτίζονται με την εξουσία. Οι άνθρωποι όπως είπαμε, είναι σε σειρά, σε τάξη, χρήσιμοι, τοποθετημένοι ο ένας πίσω ή κάτω από τον άλλο, σε ομαλότητα και εκπληρώνουν κατά τα φαινόμενα το νόημα της ύπαρξής τους. Με βάση τα παραπάνω, υπάρχει αυτό που λέμε ιεράρχηση ή σημαντικότητα. Για παράδειγμα, οι άνθρωποι που είναι τοποθετημένοι πιο πάνω ή πιο μπροστά, θεωρούνται πιο σημαντικοί από τους υπόλοιπους, συνήθως από τους πισινούς ή τους από κάτω τους, ανάλογα το πώς ερμηνεύουν την τοποθέτησή τους στη σειρά ή τη στήλη. Η ταύτιση της τοποθέτησης με τη σημασία είναι τέτοια, που είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που θεωρούν τους πισινούς ή τους από κάτω λιγότερο σημαντικούς, τους μπροστινούς ή από πάνω περισσότερο, πασχίζουν να τοποθετηθούν πιο μπροστά ή πιο πάνω, πολλές φορές με κάθε κόστος, χωρίς να τους πάρει κανείς είδηση, επαναφέροντας αυτό που περιγράψαμε πιο πριν ως τάξη, αλλά με άλλη τοποθέτηση. Και λογίζεται η σημαντικότητα της αυτής της ιεράρχησης τέτοια, που δίνει την εξουσία στους μπροστινούς ή από πάνω να καθορίζουν τους πισινούς ή από κάτω, να τους ασκούν βία κάθε φύσης ή ακόμα και να επιβεβαιώνουν την ανωτερότητά τους βοηθώντας τους εκ του ασφαλούς, να φθονούν τους μπροστινούς ή από πάνω ή να πασχίζουν να θεωρηθούν μπροστινότεροι ή ανώτεροι. Σε κάθε περίπτωση άλλωστε, η σειρά, η τάξη, η χρησιμότητα, η τοποθέτηση, η ομαλότητα και το νόημα της ύπαρξης, εξακολουθούν να υπάρχουν, όση εξουσία και αν ασκείται ενδιάμεσα, ή και άνωθεν, όσο και αν σημαντικότητα της θέσης καθορίζει τα πράγματα,  η κατάσταση θεωρείται φυσιολογική, αρκεί να διατηρείται πάντα το σχήμα της ιεράρχησης.

Με βάση τα παραπάνω, φαίνεται πολλές φορές αδιανόητη η αμφισβήτηση αυτού του σχήματος και ο επαναπροσδιορισμός της σημαντικότητας και άρα της ίδιας της τάξης, ακόμα και η ανάγνωση της πραγματικότητας ως τέτοιας. Οι άνθρωποι θεωρούν για διάφορους λόγους ο καθένας τον εαυτό τους πιο σημαντικό από τους πίσω ή κάτω τους, αναπτύσσοντας ένα σύμπαν ιδεολογημάτων γύρω από αυτό, πάντα με ένα περιτύλιγμα φυσικότητας και κανονικότητας, ησυχίας, σειράς, ομαλότητας και τάξης. Και φυσικά δε μπορούν να αποδείξουν πως η σειρά τοποθέτησης των πραγμάτων ή των σκέψεων σε ένα ράφι ή στο μυαλό, δεν κάνει από μόνη της τα μπροστά ή πάνω τοποθετηθέντα πιο σημαντικά από τη φύση τους, χωρίς να εξυπηρετούν κάποιο σκοπό ή κάποιο όφελος, όπως ας πούμε ότι το μπροστά αντικείμενο σε ένα ράφι, είναι αυτό που θα πωληθεί πρώτο, το πίσω είναι αυτό που θα λήξει ή θα ξεχαστεί πρώτο και ούτω καθεξής.

Κάπου εδώ θα αναρωτηθεί κανείς εύλογα, αν τα παραπάνω αποτελούν ένα μοντέλο αφοριστικό, που μόνος σκοπός είναι να ισοπεδώσει τους ανθρώπους, τη σημαντικότητά τους και να τους παρουσιάσει σαν ίδιους μεταξύ τους, χωρίς ξεχωριστές ικανότητες, χωρίς διαφορές, σε ένα ίσως απλουστευμένο σχήμα που δεν παίρνει υπόψιν πιο σύνθετα μέρη της πραγματικότητας. Προσοχή εδώ. Η αλήθεια είναι ότι όλα τα παραπάνω πράγματι μπορούν να προκαλέσουν μια εκτενή συζήτηση. Ωστόσο γεννάται ένα ερώτημα: Μπορούν οι άνθρωποι να αντιληφθούν τη σημαντικότητά τους πέρα από την τάξη, τη σειρά, την ομαλότητα και τελικά την εξουσία; Τελικά τι είναι αυτό που καθορίζει τη σημασία τους;

Εδώ σε κάθε περίπτωση υπάρχει κάτι στο οποίο περιέργως θα συμφωνήσουμε. Όλοι έχουμε σημασία, όλοι είμαστε σημαντικοί, μιας και όποιοι και να είμαστε, σε όποια συνθήκη και να βρισκόμαστε, όποιο ορίζοντα και να έχουμε, όλοι παίζουμε κάποιο ρόλο στην πραγματικότητα. Ο ήλιος  λοιπόν, όπως συνηθίζεται να λέγεται με αργκό διάθεση, ανατέλλει από τον πισινό μας. Ωστόσο, κάπου εδώ οι συλλογισμοί χωρίζουν. Η διαφορά μας είναι πως ο πισινός μας, ή οι πισινοί μας μάλλον, δεν είναι μέρος του σώματός μας, ούτε αντικείμενο υποβάθμισης, πόσο μάλλον δεν είναι εκεί για να εκπληρώνουν την ανάγκη για εξουσία και έλεγχο, είμαστε, ή μάλλον θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι μιας και εμείς είμαστε πισινοί των μπροστινών μας. Δεν είμαστε λοιπόν, ούτε θα γίνουμε περισσότερο σημαντικοί γιατί είμαστε ή γιατί θα προσπαθήσουμε να βρεθούμε πιο πάνω ή πιο μπροστά. Ο ήλιος ανατέλλει  και θα συνεχίζει να ανατέλλει, όσο οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να αντιλαμβάνονται τη θέση τους, όσο έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν το λόγο που βρίσκονται σε αυτή τη θέση, καθώς και κατά πόσο το όφελος που αυτή εξυπηρετεί, καθορίζεται από τους ίδιους.