Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς

    

Μια πολυθρόνα στη μέση του δωματίου.Και μια τηλεόραση, από αυτές που δε χρειάζονταν αποκωδικοποιητές,που όπως έλεγαν στη διαφήμιση έφερνε έναν υπέροχο ψηφιακό κόσμο στο σαλόνι.


Κάποιος έπαιζε με τα νεύρα μας. Λες και κάποιος άνοιγε και έκλεινε κατά το δοκούν μια τεράστια ντουζιέρα πάνω από τα κεφάλια μας.Και τα βαρομετρικά που έρχονταν το ένα μετά το άλλο πάγωναν πολύ η λίγο το νερό που έπεφτε.Έτσι αλλού αμάξια κολυμπούσαν στο νερό, άνθρωποι περίμεναν να  σωθούν από ελικόπτερο, αλλού πάγωναν τα πάντα, το χιόνι δεν έλιωνε με τίποτα, χωριά ολόκληρα αποκλείονταν από τον υπόλοιπο κόσμο για μέρες.Χαρακτηριστικό ήταν αυτό που γίνεται στις πόλεις.Με το που έπεφτε η θερμοκρασία έτρεμε το φυλλοκάρδι μας για τους άστεγους που γίνονταν όλο και περισσότεροι, λες και έβγαιναν έξω σαν τα σαλιγκάρια που μυρίστηκαν τα πρωτοβρόχια.Μετά τους ξεχνούσαν.Αλλά και μέσα στα σπίτια προσπαθούσαν να ζεσταθούν.Στη θέση της λέξης "πετρέλαιο" ακούγονται λέξεις: "σόμπα","πέλετ","κουβέρτες","θερμοφόρες".Σπίτια που καίγονταν όταν προσπαθούσαν  να στήσουν αυτοσχέδιες σόμπες για να ζεσταθούν.Κάπου θα υπήρχε λογικά και το κοριτσάκι με τα σπίρτα.

Και μιας και σκέφτηκε τη φωτιά, ήρθε στο μυαλό η τηλεόραση  που λέγαμε πριν.Τις τελευταίες μέρες το δωμάτιο και ο ψηφιακός κόσμος που του είχαν τάξει είχε φωτιά.Και φόβο.Και δάκρυα.Αλλά κυρίως φωτιά.Τόση πολλή φωτιά που νόμιζε ώρες ώρες ότι η κουρτίνα δίπλα στην τηλεόραση καιγόταν και αυτή.Μέρες έδειχνε φωτιές.Φωτιές σε κτήρια, σε δρόμους, σε ανθρώπους.Φωτιές με εκρήξεις και χωρίς. Φωτιές που  ξεπηδούσαν από κάθε λογής κτήριο από κάθε όροφο,που φώτιζαν την πόλη.Με τη φωτιά ερχόταν ο φόβος. Ο φόβος για τη φωτιά, ο φόβος για την έκρηξη, ο φόβος για την κοινωνία της έκρηξης και για την έκρηξη της κοινωνίας.Ο φόβος για την χρεωκοπία της οικονομίας και για την οικονομία της χρεωκοπίας.Ο φόβος για την καταστροφή.Της κοινωνίας, της οικονομίας και των επικείμενων σχεδίων της χρεωκοπίας.

Ήταν πολλά τα υποκείμενα του φόβου,όμως οι περισσότερες των περιπτώσεων αφορούσαν σε αυτόν που ζούσε μέσα στον ψηφιακό κόσμο,σε αυτόν που παρακολουθούσε από την πολυθρόνα,και που το σκεφτόταν ίσως να σηκωθεί από εκεί.Μετά από όλα αυτά που έβλεπε,θα κρυβόταν σε μια άκρη της πολυθρόνας,αλλάζοντας δώδεκα χρώματα,τρώγοντας τα νύχια του και σκεπτόμενος όλα τα αδιέξοδα,όλα τα πιθανά σενάρια που οδηγούσαν σε μία λέξη την οποία ούρλιαζε ξανά και ξανά ένας από τους χοντρούς κυρίους που έβγαιναν στην τηλεόραση:ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. Και ο φόβος αυτός ήταν φυσιολογικός,όμως ούτε πηγαίος ούτε αυθόρμητος ήταν.Αν κάποιος κοίταγε καλά, πίσω από τα στόματα που ούρλιαζαν στον ψηφιακό κόσμο του σαλονιού έβλεπες ένα στόμα.Ένα στόμα.Και τρομοκρατία, λες και τα θρίλερ είχαν γίνει πάλι της μόδας.

Κι εκεί που έλεγε να ηρεμήσει πάλι να πάλι η φωτιά, πάλι η κουρτίνα άρπαζε λίγο στις άκρες και πάλι φωνές που ούρλιαζαν.Ούρλιαζαν.Η φωτιά φταίει για το φόβο.Μείνε μακριά από τη φωτιά. Κάτσε στο σπίτι σου. Κρύψου.Και να πάλι τα νύχια στο στόμα του.Και ο κρύος ιδρώτας στην πλάτη του."Να μείνω μακριά από τη φωτιά.Η φωτιά φέρνει καταστροφή.Η φωτιά φταίει για όλα.".Και η ένταση της τηλεόρασης αυξανόταν,ο ψηφιακός κόσμος ξεδιπλωνόταν μέσα στο δωμάτιο,οι φωτιές έκαιγαν όχι μόνο την κουρτίνα δίπλα, αλλά και την τηλεόραση  ολόκληρη, το χαλί μπροστά, το τραπεζάκι  δίπλα και κοκκίνιζαν το δωμάτιο.Όλο το δωμάτιο ήταν ένας ψηφιακός κόσμος και αυτός προσπαθούσε να σωθεί.Η τηλεόραση ήταν ένα στόμα πια,εκείνο το μεγάλο στόμα που λέγαμε που προσπαθούσε να τον καταπιεί, να τον πείσει.Και αυτός για να την αποφύγει, κόντευε να πέσει από την πολυθρόνα του,έγερνε επικίνδυνα προς τα πίσω....

Και τότε ένα χέρι τον έπιασε.Ήταν η κόρη του.Τον κοίταγε με ένα αθώο βλέμμα.Τον κρατούσε σφιχτά από το χέρι, λες και προσπαθούσε να τον ξυπνήσει από κάποιο εφιάλτη.

"Μπαμπά,να σε ρωτήσω κάτι;"
"Πες."
"Τι κάνει όλος αυτός ο κόσμος εκεί έξω;"
"Ποιός κόσμος;Αυτοί που καίνε τα πάντα;Αυτοί που φταίνε;"
"Όχι αυτοί.Οι άλλοι που γέμισαν την πλατεία μπαμπά.Αυτούς τους έδειξε η τηλεόραση για λίγο πριν τις φωτιές.Πού πήγαν όλοι αυτοί;"
"Ε, αυτοί ...."Την κοίταξε αμήχανα.

 Δεν ήξερε τι να της πει.Η τηλεόραση τον είχε πείσει.Για τη φωτιά που φταίει για τα πάντα.Για τον φόβο που πνίγει τα πάντα.Για το δικό του ρόλο σε όλα αυτά.Να τρώει τα νύχια του.Και να ξεχνάει το πώς ήταν ο κόσμος πριν γίνει εικονικός.Να ξεχνάει το παιδί του και τις απορίες του.Να ξεχνάει ότι το έργο το έχει ξαναδεί.Και το παιδί συνέχισε:

"Μπαμπά,δε μου είπες τι κάνουν όλοι αυτοί στην πλατεία.Δε φοβούνται μην καούν;Πρέπει να είναι ωραία με τόσο πολύ κόσμο σε μία πλατεία.Να πάμε κι εμείς.Μόνο να πάρουμε πολλά χαρτομάντιλα γιατί κάποια στιγμή που τους έδειξε από κοντά έκλαιγαν.Να πάρουμε χαρτομάντιλα να τους δώσουμε."

Αποσβολωμένος έμεινε κοιτώντας την, λες και ξύπνησε για τα καλά από κάποιο όνειρο.Ναι το θέμα των ημερών παρέμενε η πλατεία.Η πλατεία είχε νικήσει τη φωτιά. Η πλατεία ήταν αυτή που έκαιγε τους φόβους, όλους τους φόβους. Και οι δημιουργοί του εικονικού κόσμου προσπαθούσαν να τα ρίξουν όλα στη φωτιά.Να τον κάνουν να κοιτάξει αλλού, μακριά από την πλατεία και να είναι φοβισμένος.Και μόνος...Η τηλεόραση δεν ήταν ο δρόμος του.Τις λίγες στιγμές που δεν τον εκφόβιζε, του έριχνε όλη την ευθύνη που φτάσαμε ως εδώ.Αντί να τον φοβίζει δηλαδή τον γέμιζε ενοχές και ευθύνες για όλη την κατάσταση.

Σκέφτηκε τους δρόμους μπροστά του.Ο δρόμος της μοναξιάς,του φόβου,της τρομοκρατίας, ο δρόμος που η φωτιά τον φοβίζει, φταίει για όλα, και απειλεί να του κάψει τον κόσμο. Ο άλλος είναι ο δρόμος της φωτιάς.Αυτός που οδηγεί στον κόσμο τον πολύ, στην πλατεία που είναι η πραγματική φωτιά.Πέρα από συμβολισμούς και ευχές.Ο πολύς ο κόσμος, αυτοί που έκλαιγαν, είναι η πραγματική φωτιά, αυτή που καίει τους φόβους,που καίει τα στόματα που ουρλιάζουν στην τηλεόραση, που καίει την χρεωκοπία της οικονομίας, την οικονομία της χρεωκοπίας, που βάζει φωτιά στην κοινωνία της έκρηξης και πυροδοτεί την έκρηξη της κοινωνίας.Δεν είναι συμβολική αυτή η φωτιά.Δε γίνεται από τους λίγους για τους πολλούς.Ούτε απομιμήσεις δέχεται.Αυτός είναι ο πραγματικός τους φόβος και αυτόν θέλουν να κρύψουν.Και είναι δύσκολο να το δεις το σχέδιό τους πίσω από το "κύρος" των απόψεών τους,πίσω  από τόσα ψέμματα,τόση τρομοκρατία, τόσες ανευθυνότητες, και κυρίως τόση πολλή φωτιά, αλλά είναι το μόνο σίγουρο.Είναι η αλήθεια.

Πήρε την κόρη του αγκαλιά.Έκλεισε την τηλεόραση.Ήθελε να της πει ευχαριστώ.Μαζί θα "έκαιγαν" τον κόσμο από αύριο."Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά."

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου