Η βροχή συνεχιζόταν και δυνάμωνε. Αυτός, αφού είχε διαγνώσει το πρόβλημα με την υδροροή,  έσκαβε με το φτυάρι γύρω γύρω από το φράχτη ανοίγοντας το δρόμο για το νερό.  Τα πόδια του είχαν βυθιστεί στη λάσπη και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που γλιστρούσε και έπεφτε και απελπιζόταν. Ωστόσο φούντωνε με την ώρα η πιθανότητα του θριάμβου του, και σηκωνόταν. Χαμογελούσε και έσκαβε πιο δυνατά. Και είδε ότι το νερό, που κατέβαινε ορμητικό, άρχισε σιγά σιγά να παίρνει το δρόμο του.  Έβλεπε ωστόσο, ότι αυτός θα έμενε ανοιχτός μόνο όσο συνέχιζε, μιας και κανένας άλλος δεν καθάριζε την υδροροή, ίσα ίσα οι περισσότεροι πετούσαν και χώματα και σκουπίδια από τις αυλές τους, τα οποία δυσκόλευαν την κατάσταση. Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Κανένας από τους χωριανούς δεν είχε καταλάβει τι  συνέβαινε τόση ώρα. Πάλευε με τις κατεβασιές από τη λάσπη. Κοίταζε που και που τον ουρανό μήπως και βρει ένα κομμάτι από τον παλιό καιρό που υπήρχε μέχρι πριν κάποιες στιγμές. Πουθενά. Είχε βουτήξει στη λάσπη μέχρι τη μέση.Το νερό έδειχνε ότι θα τον πάρει μαζί του.


Τότε από λίγο πιο πάνω, και μέσα στο χαλασμό, εμφανίστηκε ξανά μπροστά του το παιδί, εκείνος ο μπόμπιρας που είχαν μιλήσει πριν τη μπόρα. Κατέβηκε τρέχοντας την κατηφόρα και στάθηκε μπροστά του. Τώρα τον κοιτούσε ακόμα πιο παραξενεμένο από πριν. Ήταν και αυτό δίχρωμο, μιας και πρέπει να είχε βουτηχτεί μέχρι κάποιο ύψος στις λάσπες, ωστόσο, με τόσο νερό που είχε πέσει πάνω του, έδειχνε πολύ καθαρό και αλλιώτικο. Και το κυριότερο, ήταν πολύ κοντα στο νερό που κατέβαινε ορμητικό την κατηφόρα και εντελώς μόνο  και απροστάτευτο. Ο δάσκαλος κατάλαβε τον κίνδυνο και έτρεξε να βγει από τα νερά κρατώντας το φτυάρι. Όταν πλησίασαν, το παιδί σήκωσε το χέρι του προς το χέρι του δασκάλου. Ο δάσκαλος πέρασε το νερό και τις λάσπες και  έκανε να πιάσει το παιδί.

Από εκείνη τη στιγμή τα πράγματα συνέβησαν πολύ γρήγορα. Στο τελικό του σάλτο προς το παιδί, κάτι του άρπαξε το φτυάρι από τα χέρια με μια απότομη κίνηση και αυτός έπεσε στο έδαφος.
"Σε τσάκωσα ρε αλήτη, κλέφτη. Τρύπωσες στο σπίτι μου,  πήρες το φτυάρι  και θα μου πάρεις και το παιδί τώρα; Θα σου δείξω τι κάνω εγώ στους παράωρους. Θα σε τσακίσω!" , και σήκωσε το φτύαρι να τον χτυπήσει στο κεφάλι. Σάστισε ο δάσκαλος και κοίταζε το  φτυάρι να κατεβαίνει. Τότε το παιδί, που είχε μείνει ακίνητο ως τότε, έπεσε πάνω στο δάσκαλο μπρούμητα. Μπαμ!

Ο δάσκαλος άνοιξε τα μάτια του. Το πρώτο πράγμα που είδε, ήταν τα παγωμένα μάτια του παιδιού.  Ανασηκώθηκε με μάτια ορθάνοιχτα και είδε τον πατέρα να τρέχει να κρυφτεί. Ο τόπος είχε γεμίσει από τα αίματα του παιδιού που τα ξέπλενε το νερό που έτρεχε. Στο μεταξύ, ο αέρας που φυσούσε, έπαιρνε την καταιγίδα μακριά. Στον ουρανό άρχισαν σιγά σιγά να φυτρώνουν τα κομμάτια του καιρού που υπήρχαν λίγες στιγμές πιο πριν. Ο δάσκαλος πήρε το παιδί και το πήγε στο σπίτι του.Ο φονιάς άφαντος.

Η πλημμύρα είχε τελειώσει προς το παρόν. Τα νέα για το παιδί μαθεύτηκαν γρήγορα. Όλο το χωριό πέρασε από το σπίτι  να συλλυπηθεί τη μάνα και κηρύχτηκε πένθος. Πολλές κουβέντες έγιναν εκείνες τις μέρες. Όλοι έλεγαν ότι η πλημμύρα είχε τελειώσει νωρίς αυτή τη φορά και ότι είχαν γλιτώσει τα χειρότερα. Αλλά και για το φονικό οι απόψεις και οι φήμες έδιναν και έπαιρναν.

Άλλοι, που προσπαθούσαν να θολώσουν τα νερά, έλεγαν ότι όλα ξεκίνησαν όταν ήρθε αυτός ο ξένος. Ότι δε μπορεί να φταίει νυκοκοίρης άνθρωπος και ότι κάτι θα του έκανε αυτός ο ξενομπάτης. Κάποιοι από αυτούς το παρατραβούσαν και έλεγαν ότι δεν έχει διευκρινιστεί το αν τελικά το παιδί έπεσε από τα χέρια του ξένου.

Άλλοι, που  άκουγαν αυτούς που προσπαθούσαν να  θολώσουν τα νερά, κρατούσαν ότι οι ξένοι έφταιγαν για τα δεινά αυτού του τόπου, και τους έδιωχναν όποτε τους έβλεπαν στην κατηφόρα.

Άλλοι έβαλαν τα κλάματα, κοίταξαν τα παιδιά τους και τα πήραν αγκαλιά.

Άλλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους από το φόβο και δε βγήκαν ποτέ ξανά.

Άλλοι πάλι βγήκαν στο δρόμο και δυσκολεύονταν να κλειστούν στα σπίτια τους ξανά.

Άλλοι μιλούσαν μόνο για την πλημμύρα. Έλεγαν ότι το ότι τέλειωσε νωρίς είναι σημάδι  από μια ανώτερη δύναμη και έψαχναν να βρουν τι διαφορετικό είχε συμβει αυτή τη φορά. Για το φονικό όταν τους ρωτούσαν έλεγαν απλά: "μακριά από μας, και μη χειρότερα"

Άλλοι μιλούσαν μόνο για το φόνο και έλεγαν ότι η καταιγίδα προμήνυε το κακό που θα γινόταν, ότι τώρα ό,τι και να έκαναν για να μάθουν ήταν χαμένος κόπος, μιας και η ψυχούλα του παιδιού δε θα γύριζε πίσω.

Άλλοι όχι μόνο συμφωνούσαν με τους προηγούμενους, αλλά κατέληγαν στο συμπέρασμα ότι ο τόπος ήταν καταρραμένος και ότι έπρεπε όλοι να πάρουν τα παιδιά τους και να φύγουν.

Άλλοι έλεγαν ότι εδώ είχε γίνει έγκλημα και ότι η δικαιοσύνη θα έπρεπε να αποδοθεί. Έλεγαν λοιπόν να καλέσουν τις αρχές από την πόλη και να βρεθεί ο φονιάς  και να τιμωρηθεί παραδειγματικά.

Άλλοι έλεγαν ότι η δικαιοσύνη είναι για τους χαρτογιακάδες και ότι εδώ χύθηκε αίμα. Και ότι αυτό μόνο με αίμα ξεπληρωνόταν.

Άλλοι έλεγαν ότι όλα αυτά ήταν μια παρένθεση που θα έπρεπε να ξεχάσουν γιατί τώρα ήρθε πάλι το καλοκαίρι και θα ερχόταν πάλι δουλειά.

Άλλοι, που άκουγαν τους προηγούμενους, το μόνο που έκαναν ήταν να προετοιμαστούν για την επόμενη πλημμύρα.

Όλοι τους ωστόσο, όταν πήγαιναν να δουν το που είχε γίνει το φονικό, αναρωτιόντουσαν πώς είχε φύγει το χώμα από τον περίβολο του σχολείου.
 
Κανένας δε μπορούσε να πει με σιγουριά τι είχε απογίνει ο δάσκαλος.

Άλλοι έλεγαν ότι από τη θλίψη του, άφησε τον εαυτό του να τον παρασύρουν τα νερά.

Άλλοι έλεγαν ότι τον έβλεπαν που και που στους δρόμους του χωριού.

Άλλοι έλεγαν ότι μετά τα γεγονότα έφυγε πίσω στην πόλη.
 
Άλλοι έλεγαν ότι κρυβόταν, γιατί αυτός είχε κάνει το έγκλημα.

Άλλοι έλεγαν ότι είχε τρελαθεί, κι ότι μπήκε με κάποιον τρόπο μέσα στο ερειπωμένο σχολείο.

Λίγοι ήταν αυτοί που είχαν πει θαρρετά καλό λόγο για το δάσκαλο.

Είχαν αλλάξει πολλά σε εκείνη την κατηφόρα μετά τα γεγονότα. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όλο αυτό τους είχε κάνει καλό. Είχε ανοίξει μυαλά και διαθέσεις. Η αλήθεια για την τύχη του δάσκαλου δε μαθεύτηκε ποτέ.

Ίσως όμως κανείς να μην έχει καταλάβει μέχρι τώρα το πραγματικό κίνητρο των πράξεών του: Προσπάθησε να ανοίξει το δρόμο για το σχολείο, να δείξει ότι αυτός είναι η λύση στη συμφορά τους, να προστατεύσει τα παιδιά τους. Με αυτά τα απλά λόγια, απλές πράξεις, προσπάθησε να μεγαλώσει το μπόι της ζωής, να μεγαλώσει τον κόσμο, να τους κάνει να μεγαλώσουν...