Γεια σου,

Σου γράφω να σου πω ότι είμαι καλά. Ξέρω ότι έχω καιρό να πάρω τηλέφωνο και νομίζεις ότι σας ξέχασα. Όμως ξέρω επίσης ότι κατά βάθος ξέρεις ότι αυτό δε γίνεται. Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί άλλωστε, έτσι δεν είναι;

Στην πραγματικότητα μεγαλώσαμε μαζί. Μεγαλώνεις λένε όταν καταλαβαίνεις το χρόνο που περνάει. Μπορεί να σου φαίνεται κάποιες στιγμές ότι ο χρόνος έχει σταματήσει από εκείνη τη μέρα του Ιουλίου, αλλά ακόμα μαζί μεγαλώνουμε. Ήταν πολλές περισσότερες οι στιγμές που ο χρόνος σταμάτησε. Θυμάσαι; Θυμάσαι τότε που δε θυμόμουν απ'έξω τα θρησκευτικά της τρίτης γυμνασίου λίγες ώρες πριν πάω να γράψω; Θυμάσαι; Ή το 16 στα μαθηματικά κατεύθυνσης; Θυμάσαι εκείνο το καλοκαίρι μέχρι να πέσουν οι βάσεις;  Θυμάσαι μετά που κλείστηκα στο σπίτι για να πάρω πτυχίο; Θυμάσαι τα ψέμματα που σας έλεγα για τα μαθήματα που χρωστούσα; Ή το άλλο; Εκείνη τη διαδρομή  Ελευσίνα-Θήβα; Τη θυμάσαι; Όταν μπήκες στο επισκεπτήριο και δε με γνώρισες; Το χειμώνα στη Λήμνο; Το πρώτο εξάμηνο της ανεργίας; Θυμάσαι; Ο χρόνος σταματούσε κάθε φορά μέχρι να πάρουμε είδηση ότι ποτέ δε σταμάτησε. Αυτό δεν είναι να μεγαλώνεις;

Ξέρω τι θα πεις. Ότι όλα αυτά που λέω είναι δικές μου ανασφάλειες και ότι είναι όλα καλά. Ή ότι με βολεύει να σε κατηγορήσω που με κατηγορείς για τα λάθη μου. Και ξέρω τι θα σκεφτείς την ίδια στιγμή που θα το πεις. Ότι είναι άδικο να σε έχω αφήσει με τόσα πολλά ερωτηματικά, τα περισσότερα από τα οποία εσύ πρέπει να απαντήσεις εκεί αντί για μένα, και από πάνω σου ασκώ και κριτική. Ξέρω και την αμέσως επόμενη σκέψη σου που θα αναιρεί την προηγούμενη. Ότι σημασία έχει να είμαι εγώ καλά και ότι δεν πειράζει. Ξέρω τέλος και το ύφος σου όταν διαβάζεις αυτές τις γραμμές. Έχεις πάλι εκείνο το κρυφό πονηρό χαμόγελο, που την αμέσως επόμενη στιγμή θα φροντίσεις να κρύψεις, παίρνοντας το ύφος της ανησυχίας που έχεις συνήθως όταν σου μιλάω. Όμως μην ανησυχείς. Δε σου γράφω για να πούμε τα ίδια ούτε για να σου κουνήσω το δάχτυλο.

Έγραψα παραπάνω ότι ακόμα και τώρα μαζί μεγαλώνουμε. Και επειδή υποθέτω ότι αυτό σε μπέρδεψε ακόμα πιο πολύ, μάθε ότι αυτός είναι ο βασικός λόγος που σου γράφω. Όπως είπαμε, μεγαλώνεις  λένε όταν καταλαβαίνεις το χρόνο που περνάει. Ε, υπάρχουν το λοιπόν και πολλές στιγμές που μπορεί ο χρόνος να μη σταματούσε αλλά θα θέλαμε να σταματήσει. Καμάρωνες για το πόσο ήσυχο παιδί ήμουν και για το πόσο σου έμοιαζα. Θυμάσαι;  Χαμογελούσες με το γνωστό πονηρό χαμόγελο κρυφά όταν μετά τους  σπάνιους ομηρικούς καυγάδες μας αργότερα, το πρώτο πράγμα που με ένοιαζε ήταν να συμφιλιωθούμε.Θυμάσαι; Το πόσο μου άρεσαν τα μαθήματά σου ενώ ήμουν σε άλλη κατέυθυνση; Το πόσο καλός ήμουν στα αρχαία αν και μέλλοντικός πολυτεχνίτης; Θυμάσαι; Τη μέρα που αποφασίσαμε μαζί να ξαναβγω από το σπίτι μετά από μήνες και κατεβάσαμε τις καταθλιπτικές ζωγραφιές μου από τους τοίχους; Θυμάσαι; Τη μέρα που άνοιξα την πόρτα του σπιτιού στην άδεια απολύσεως; Όταν σου είπα ότι πέρασα και το τελευταίο μάθημα; Θυμάσαι; Την πρώτη μου συνέντευξη; Θυμάσαι; Στιγμές που το κουβάρι του χρόνου κυλούσε, εμείς χαιρόμασταν κρυφά ή φανερά, μαζί ή χώρια, πολύ ή λίγο. Ούτε τότε ο χρόνος σταματούσε. Κι αυτό δεν είναι να μεγαλώνεις;

Ξέρω πάλι τι θα πεις. Θα βιαστείς να προβλέψεις το συμπέρασμά μου, παρασυρμένη ίσως από τη νοοτροπία της εποχής όπου τα πράγματα είναι μόνο μαύρα ή άσπρα. Θα διαγνώσεις την αφέλεια και την αισιοδοξία μου. Θα σκεφτείς ότι διαφωνείς. Θα ευχηθείς ωστόσο να είναι τα πράγματα όπως εγώ υποτίθεται υποστηρίζω πως είναι. Θα φροντίσεις να θυμηθεις να μου πεις να προσέχω όταν ξαναμιλήσουμε. Όμως μάθε ότι όχι, δεν πρόκειται ούτε για μια κρίση αισιοδοξίας με επιχειρήματα και δεν είναι αυτός ο σκοπός μου.

 Σου είχα πει κάποτε ότι είμαστε τόσο πολύ συγκρατημένοι, που και κάτι καλό να έρθει, εμείς θα το προσπεράσουμε σίγουροι για τα χειρότερα που θα ακολουθήσουν. Σου είχα πει επίσης ότι άλλοι απλά ζουν την κάθε στιγμή, άλλοι καθορίζουν το τι θα κάνουν με βάση τα "πρέπει" και ότι εμείς μια ζωή ζούμε με τα "έπρεπε". Ξέρω ότι κατά βάθος κι εσύ συμφωνείς  με όσα έλεγα. Ξέρω επίσης ότι πολύ θα ήθελες να μπορούσες να το παραδεχτείς αν δεν ήταν αυτό το σύμπλεγμά μας. Μάθε ότι κάθε φορά που με υπερασπίστηκες όπως και κάθε φορά που ξεπερνούσαμε κάποιο από τα "έπρεπε" κι εγώ χαμογελούσα κρυφά, με το ίδιο πονηρό χαμόγελο που εσύ μου κληροδότησες.

Θα αναρωτιέσαι τελικά που θέλω να καταλήξω. Εδώ θέλω να σου θυμίσω κάτι που επίσης σου είχα πει: ότι θα κάνω ό,τι μπορώ για να μείνω σε αυτή τη χώρα. Κατά τα άλλα νομίζω ότι αυτό που γίνεται εδώ είναι περίπου κάτι που κι εσύ θέλεις για μένα: να ζω έξω από τους τέσσερις τοίχους και να μη φοβάμαι να πληρώσω το τίμημα του ρίσκου που παίρνω. Δεν ξέρω αν τα πράγματα είναι μαύρα ή άσπρα, αλλά θέλω να ξέρεις ότι δε φοβάμαι πια τόσο πολύ αυτό που θα ακολουθήσει, ό,τι και αν είναι αυτό.

Τέλος, αν θες να ξέρεις, ναι, μεγαλώνουμε ακόμα και τώρα μαζί. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ακόμα και αν δεν το παραδέχομαι, εξακολουθώ κάθε στιγμή να αποφεύγω να γίνομαι αυτό για το οποίο εσύ θα ανησυχούσες...

Αυτά είχα να σου πω και ελπίζω να τα πούμε σύντομα.

Τα φιλιά μου