Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το αγοράκι με τους αναπτήρες.


Ο Δεκέμβρης μπήκε πολύ απότομα. Λες και έκλεισα τα μάτια μου τον  Οκτώβρη, όπου δεν είχε βρεξει καν, και τα άνοιξα λίγες στιγμές μετά , με χιόνια, θύελλες  και απαγορευτικά. Και μέχρι να καταλάβεις πώς και τί, σου λένε ότι έρχονται Χριστούγεννα. Α ναι, τα Χριστούγεννα, η αγάπη, τα φωτάκια, τα γλυκά, τα δέντρα, τα δώρα... Ναι, τα δώρα... Καλά είναι όλα αυτά, δε λέω, αρκεί να μην τα περιμένεις όταν ξέρεις ότι δε θα έρθουν. Και εγώ ξέρω πολύ καλά ότι φέτος δε θα έρθουν.

Αλλά ας μην παραπονιέμαι κι όλας. Υπάρχουν και χειρότερα. Τουλάχιστο εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς που έμειναν και μένουν στο δρόμο. Δεν είμαι από αυτούς που για να βάλουν κάτι στο στόμα τους ψάχνουν στα σκουπίδια. Δεν είμαι εγώ σαν κι αυτούς που "το πολύ κρύο τους παίρνει το μυαλό και προσπαθούν να ζεσταθούν με φωτιές και δηλητήρια μέσα στο σπίτι" όπως είπε ο πατέρας μου χθες.

Είμαι καλύτερα από αυτούς εγώ. Έγω έχω ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μου... αν και μπάζει το παράθυρο στο δωμάτιό μου.. Εγώ όμως δεν τρώγω από τα σκουπίδια... κι ας λέει ο πατέρας μου ότι "κάνουμε το σκατό μας παξιμάδι για να βγάλουμε το μήνα"... Ναι αλλά εγώ έχω κάποιον να με προσέχει...γιατί  η μάνα μου δε βρήκε δουλειά μετά την τελευταία απόλυση και μένει όλη μέρα  στο σπίτι... Και το κυριότερο; Πού το βάζετε το κυριότερο;  Εγώ δεν κρυώνω τόσο πολύ... κι ας τρύπησε το παλτό μου χθες... Ναι είναι ξεκάθαρο. Εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς!

Πάνω σε αυτό το τελευταίο που ακούγεται πολύ τελευταία θα ήθελα μάλιστα να σας πω το μυστικό μου και να σας δώσω μια συμβουλή. Ακούστε λοιπόν. Οι γονείς μου καπνίζουν. " Έχουμε κόψει άλλα και άλλα και αυτό δεν το καταφέραμε", συνηθίζει να λέει η μάνα μου. "Δε θα μας το κόψουν κι αυτό με το ζόρι. Αν αποφασίσουμε να το κόψουμe μόνοι μας έχει καλώς" λέει ο πατέρας μου. To σπίτι λοιπόν είναι γεμάτο αναπτήρες. Πάω εγώ λοιπόν και τους μαζεύω και τους βάζω στην τσέπη μου κρυφά. Και όταν είμαι μόνος μου και κρυώνω, είτε βρίσκω εκείνους που ακόμα ανάβουν λίγο και τους ανάβω  μόνους τους, είτε τους ανάβω δυο δυο, αυτούς που είναι χαλασμένοι βοηθώντας τον έναν με τον άλλον για να ανάψουν. Και όσο κρατά η φλόγα τους, βάζω τα χέρια μου γύρω γύρω και ζεσταίνομαι. Τόσο χρειάζομαι εγώ για να ζεσταθώ. Αυτό να δοκιμάσετε κι εσείς.

Ξέρω πολύ καλά τι σκέφτεστε: ότι αυτό έκανε και το κοριτσάκι με τα σπίρτα και ότι από εκεί έχω πάρει την ιδέα. Όμως θέλω να σας πω το εξής: τα σπίρτα, πέρα από το ότι είναι επικίνδυνα, είναι και λίγα, μόνο όσα έχει ένα κουτάκι. Οι αναπτήρες ωστόσο στο δικό μου σπίτι είναι ατέλειωτοι. Και το άλλο πού το βάζετε; Το κοριτσάκι που λέτε το πήρε η γιαγιά του μακριά στο τέλος. Η γιαγιά του είχε πεθάνει. Όμως η δικιά μου η γιαγιά ζει και βασιλεύει στο πάτωμα από κάτω μας και να με πάρει άντε να με πάει μέχρι το πάρκο. Επίσης, κάποιοι λένε ότι το κοριτσάκι πέθανε, ενώ εγώ είμαι εδώ ζωντανός μπροστά σας. Καμία σχέση λοιπόν.

Καλά τα Χριστούγεννά, καλές και οι ιστορίες τους, καλές και οι βιτρίνες και τα στολίδια στους δρόμους,  τα δώρα και τα τραγούδια. Το θέμα όμως όπως ξαναείπα δεν είναι αυτά που περιμένεις ούτως ή άλλως να έρθουν, αλλά αυτά που έρχονται εκεί που δεν τα περιμένεις, τόσο αυτά που θες , όσο και αυτά που δεν θες, όπως το κρύο που κάνει τώρα. Εγώ ούτε δώρα ούτε άλλα πράγματα θα ζητήσω  φέτος.  Μόνο αναπτήρες. Ποιος ξέρει πώς θα τα κατάφερνα χωρίς αυτούς;

Και τώρα θέλω να σας ρωτήσω κάτι πιο σοβαρό να μου πείτε τη γνώμη σας:

Χθες μπήκα στο δωμάτιό μου και πάτησα το διακόπτη. Το φως δεν άναψε. Είπα να το πω, αλλά φοβήθηκα μη με μαλώσουν ότι εγώ το χάλασα, όπως τότε που πέτυχα τη λάμπα με τη μπάλα που έπαιξα μέσα στο δωμάτιο. Έτσι έπεσα να κοιμηθώ. Το πρωί που σηκώθηκα για να φύγω, δεν κοίταξα αν  ο διακόπτης άναβε,ωστόσο μέσα στο δωμάτιο έκανε ακριβώς όσο κρύο κάνει και τώρα που είμαι εδώ έξω και μιλάμε. Λέτε να έχει φτιάξει τώρα που θα γυρίσω ή πάλι εγώ θα τα ακούσω;

1 σχόλιο:

  1. Δε θα τ΄ ακούσεις. Θα έχει φτιάξει, αν και η ιστορία σου αφήνει ένα μελαγχολομειδίαμα και σκέφτομαι πολύ χειρότερες εκδοχές.
    Θεια Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή