Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Οι άνθρωποι και τα γραμματόσημα: το να γεννιέσαι για να δοκιμάζεις καρδιές.




Μεσημέρι στο περίπτερο έξω από το ταχυδρομείο.
- Τί θα θέλατε;
-Δώστε μου 4 γραμματόσημα. Από τα φθηνά μου ζήτησαν.
-Αμέσως. Ορίστε.
Κάνει να τα πάρει, του φεύγει το ένα. Πέφτει κάτω το παίρνει ο αέρας.
-Αφήστε το  δεν πειράζει. πάρτε ένα άλλο. Ορίστε.
- Να είστε καλά. Ευχαριστώ.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ειπάρχουν και άλλα πιθανόν πιο οδυνειρά αλά νομίζω δε χρειάζεται να αναφερθούν, η εντύποση σχηματίσθηκε.

Σκέψεις και γεγωνότα από τα παλιά.
(προσωπική αφήγηση)

"Όταν λέμε παλιά ενοούμε πριν από 82 χρόνια μέχρι σήμερα. Να λάβης υπόψιν ότι είναι γραμμένα από έναν τελειώφοιτο - ούτε καν απόφοιτο- δημοτικού του έτους 1943 σε ένα χωριό του νομού Ευρυτανείας. Εκεί που ένας το πολύ δύο δάσκαλοι αγωνίζονταν να μάθουν τα 60 περίπου παιδιά τα οποία μπέρδευαν το νομό ευρυτανείας με τη μεγάλη βρετανία, και που, αντί για τις σημερινές τσάντες, είχαν ένα πανί διπλομένο στα δύο με μια τσέπι στο έξω μέρος για να βάζουν ένα κομάτι ψωμί για το δειάλιμα. Μέσα στην τσάντα είχαν ένα αναγνωστικό και μια πλάκα - κυκλοφορούν στα βιβλιωπολεία για σουβενίρ ακόμη και σήμερα, στην οποία έγραφαν το δεύτερο μάθημα σβίνωντας το πρώτο, διότι δεν είχαν, όπως σήμερα ένα σωρό τετράδεια τα παιδιά.
Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού


Είχαν περάσει μήνες από τότε που είχε ξαναγυρίσει. Δε θυμόταν το πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός.
Τόσο πολύ που όταν θυμόταν τις πρώτες ιστορίες του εδώ δεν τις πίστευε. Είχε καλοκαιριάσει για τα καλά, το κόκκινο κουτί με το άσπρο καπάκι είχε αλλάξει. Το χαλί είχε φύγει και η θερμοκρασία είχε ανέβει. Δεν έμενε πια τόσες ώρες εκεί μέσα και το κουτί φάνταζε άδειο.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Όταν το φεγγάρι θέλησε να γίνει αστέρι:πες μου πόσο ακόμα θα πατώ στο χώμα κι εσύ ψηλά εκεί.



 Όταν το φεγγάρι θέλησε να γίνει αστέρι.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα αστέρια είναι  κάτι τόσο απόκοσμα όμορφο, κάτι φτιαγμένο από άλλο κόσμο. Τα έχουν συνδέσει με ερωτισμό, με ρομαντισμό, με το μέλλον τους, με τους ίδιους τους θεούς.
Θεωρούν ότι τα αστέρια και η ζωή τους είναι κάτι το αρμονικό, γι αυτό τα παρακολουθούν, γιατί δεν τους θυμίζουν σε τίποτα τις δικές τους ιστορίες και προβλήματα.

Αλήθεια, τι θα έλεγαν αν ήξεραν αυτήν την ιστορία:

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Το μέλλον που έρχεται από το παρελθόν:η αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών


 H συγκεκριμένη ανάρτηση είναι συνέχεια της ιστορίας Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά.


 Σε πέντε ώρες ξημέρωνε.

Το καλοκαίρι είχε μπει. Οι βροχές είχαν φύγει, έστω και προσωρινά, και ο κόσμος έβγαινε έξω. Τώρα συνήθως έξω από το υπόγειο δεν περνούσαν μόνο οχήματα, αλλά και άνθρωποι. Το υπόγειο πια δεν τον χωρούσε.
 Ήταν Σάββατο βράδυ. Ήταν από τις λίγες μέρες που θύμιζε λίγο τα παλιά. Μόνο που τώρα, λόγω καλού καιρού, αντί η πόλη να γεμίζει με κόσμο στους πεζόδρομους και τα τραπεζάκια ,στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν άδεια, γιατί οι περισσότεροι προτιμούσαν παραθαλάσσιους κοντινούς προορισμούς.