Παρασκευή 20 Οκτωβρίου 2017

Πολλοί καιροί με δέρνουνε μα οι κλώνοι μου δε σπούνε.


αφιερωμένο σε εκείνο το δέντρο στον κήπο 
και σε εκείνον που μια ωραία μέρα, χρόνια πριν,
 έφτυσε εκεί το κουκούτσι από το νεκταρίνι που έτρωγε...

Μια φορά και ένα καιρό ήταν ένας κήπος.

Πέμπτη 12 Οκτωβρίου 2017

Μια μέρα μιας τραμπάλας...



Μια φορά και ένα καιρό ήταν μια τραμπάλα. Έστεκε μόνη της στη μέση μιας απλής παιδικής χαράς, στη μέση μιας πλατείας. Δεν ήταν το πιο δημοφιλές παιχνίδι, μιας και οι περισσότεροι προτιμούσαν είτε την τσουλήθρα, είτε τις κούνιες που αποτελούσαν με το σκάμμα τον πιο δημοφιλή προορισμό. Και η τραμπάλα είχε τους δικούς της οπαδούς,ενώ υπήρχαν άλλοι που είτε τη φοβούνταν, είτε τη θεωρούσαν πολύ απλή για τα γούστα τους, ή την απέφευγαν...

Αυτή είναι μια μέρα λοιπόν μιας τραμπάλας.
Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017

Εσύ γιατί είπαμε ότι δεν κουνάς την ουρά σου;



Ο σκύλος θεωρείται ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου, ο λόγος ωστόσο δεν πολυδιευκρινίζεται. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μεγάλη συζήτηση για τη σχέση του συγκεκριμένου τετράποδου με τον άνθρωπο στις μέρες μας, τόσο για τα όσα πρέπει να συμβαίνουν, για τα όσα δε συμβαίνουν, για τον τρόπο που ο άνθρωπος βλέπει το σκύλο, για τις  συνήθειες των ανθρώπων που έχουν σχέσεις με σκύλους, για τις συνήθειες ανθρώπων που δε θέλουν πια να έχουν σχέση με σκύλους, για τις συνήθειες ανθρώπων που  δεν είχαν ποτέ σχέση με σκύλους και για τα όσα προκαλούν σε αυτούς, για τις συνήθειες των σκύλων που είχαν σχέση με τους ανθρώπους και σταμάτησαν να έχουν και άλλα τέτοια, ωστόσο δεν είναι στις προθέσεις αυτού του κειμένου να αναλυθούν όλα τα παραπάνω, καθώς ούτε να απαντηθεί το ερώτημα που τέθηκε στην αρχή. 
Παρασκευή 29 Σεπτεμβρίου 2017

"Να μη στενοχωριέσαι....": δέκα ιστορίες



(αφιερωμένο σε αυτούς που γιορτάζουν, σε αυτούς που στενοχωριούνται και σε όλα τα σεμνά πλάσματα αυτού του κόσμου)

Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου 2017

Τα κουτιά και το καπάκι: μια ιστορία υπομονής και απογοήτευσης



Τα κουτιά ως γνωστό χρησιμοποιούνται με πολλούς τρόπους. Ανάλογα το σχήμα τους μπορεί κανείς να τοποθετήσει σε αυτά, αντικείμενα μέχρι αυτά να γεμίσουν. Ανάλογα το μέγεθος, μπορεί κανείς να καθορίσει και το πόσα αντικείμενα χωρούν σε αυτά, αν και  όπως είπαμε, είναι πολλές φορές το είδος των αντικειμένων, καθώς και η υπομονή με την οποία κάποιος τα τοποθετεί μέσα, που καθορίζει την πραγματική χωρητικότητα. Ένα άλλο χαρακτηριστικό που έχει τη σημασία του, είναι το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα, μιας και ειδικά στις περιπτώσεις που κάποιος τους συμπεριφέρεται  απρόσεκτα, είτε εσωτερικά, είτε εξωτερικά, αυτό συνήθως καθορίζει, ή φαίνεται να καθορίζει την ανθεκτικότητά τους. Όσο αφορά τέλος στην εξωτερική τους χρήση γενικότερα, όλα τα παραπάνω αξιολογούνται συνήθως, κυρίως σε δεύτερο στάδιο. Για παράδειγμα, κουτιά με ίδιο ή όμοιο σχήμα, είναι πιο βολικά και προτιμητέα για την τοποθέτησή τους σε διάφορα αδιάφορα μέρη, όπως ράφια, ντουλάπες, αποθήκες, γωνίες ώστε να καταλαμβάνουν το λιγότερο δυνατό χώρο, κυρίως όλο αυτό σε περιπτώσεις που αυτά και τα περιχόμενά τους είναι άγνωστο έως απίθανο αν ποτέ θα βγουν ξανά στο φως, σε αδιάφορες δηλαδή περιπτώσεις. Την ίδια στιγμή, κουτιά με απρόσμενα σχήματα, μεγέθη, υλικά καθώς και εκείνα τα κουτιά που έχουν αυτό που λέμε πιο προσεγμένη εμφάνιση, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό, ανάλογα το υλικό τους, θεωρούνται συνήθως πιο σπάνια, πιο δυσλειτουργικά, ή πιο διακοσμητικά και για πολλούς πιο άχρηστα, μιας και δύσκολα μπορεί κανείς να τα χρησιμοποιήσει για πρακτικές χρήσεις, ενώ συνήθως κανείς θεωρεί ότι τέτοια κουτιά, επειδή ακριβώς είναι  πιο όμορφα και ντελικάτα, προορίζονται μόνο ως αμπαλάζ, ως περιτύλιγμα δηλαδή για αντίστοιχου τύπου αντικείμενα, που χάνουν το νόημα και την αξία τους μετά από αυτή τους τη χρήση.
Δευτέρα 18 Σεπτεμβρίου 2017

"Αφίσες στο χέρι' από τον Ακροβάτη: μια καινούργια αλλά στην πραγματικότητα παλιά ιστορία

Ποια είναι η γνώμη σας για τις αφίσες;

Από τις μουσικές αφίσες των εφηβικών και παιδικών χρόνων, μέχρι τα κάδρα του σαλονιού, όλοι έχουν να αφηγηθούν μία τουλάχιστο ιστορία για μια αφίσα ή κάτι παρόμοιο. Άλλοι για κάτι που τους άρεσε και το έβαλαν στον τοίχο τους, κυρίως όταν αυτός δεν ήταν ακόμα ηλεκτρονικός, κάτι που το είχαν στον τοίχο τους και μετά το έβγαλαν γιατί το βαρέθηκαν, κάτι που υπήρχε σε κάποιον τοίχο στο σπίτι και κάθονταν και το χάζευαν, ή τους τρόμαζαν μήπως και το γκρεμίσουν. Άλλοι έχουν να αφηγηθούν ιστορίες άσχετες με τον οικείο τους χώρο, για αφίσες σε βιτρίνες κλειστών μαγαζιών ή σχολείων και σε άλλες επιφάνειες, αφίσες επαναλαμβανόμενες και μεγάλες σαν ταπετσαρίες, που προκαλούσαν ή δεν προκαλούσαν την ανάγκη να διαβάσει κανείς τι έγραφαν. Κάποιοι έχουν να πουν ιστορίες για αφίσες έτοιμες για να μπουν σε κάδρο και σε χαρτί ιλουστρασιόν, μεγάλες και σε γενικές γραμμές τέλειες, που πήραν από κάποιο σχετικό μαγαζί. Λίγοι τέλος θα μιλήσουν για αφίσες μόνες τους, με έξυπνα μηνύματα ή υπονοούμενα, με ωραίες παραστάσεις που συνήθως έστεκαν μόνες τους και που μετάνιωσαν που δεν τις πήραν μαζί τους, που δεν τις έβγαλαν φωτογραφία, ή που τις άφησαν έρμαιο στα χέρια κάποιου επαγγελματία αφισοκολλητή, που τις κάλυψε το επόμενο πρωινό.
Δευτέρα 21 Αυγούστου 2017

Σέλωσε τη φοράδα μου γιά το στερνό ταξίδι με πατανία κόκκινη ωσάν το δειλινό



Δε φέραν τα στολίδια σου εμπόροι Βενετσάνοι
και καβαλάροι Κιούρτηδες του γάμου τα προικιά,
μόνο απ' το δρόμο εφτιάξαμε στεφάνια από κλωνάρι
κι ήταν απογιοματινή και Κυριακή γλυκιά
Με το φτερό του γερακιού παίξε μου στο λαούτο
σκοπό να ρίξω τον καημό σε πέλαγο βαθύ,
χρόνια θαρρώ τη γνώριζα προτού τη συναντήσω
και δεν πιστεύει η καρδιά πως έχει πιά χαθεί
Σέλωσε τη φοράδα μου γιά το στερνό ταξίδι
με πατανία κόκκινη ωσάν το δειλινό
και κάμε με το χέρι σου αντήλιο σαν θα φεύγω
καμάρωσέ με και μην κλαις την ώρα που κινώ
Απ' τα βουνά της μοναξιάς στον ποταμό της θλίψης
κι από το δάσος της σιωπής στου πάθους το γκρεμό
πέρασα με το όνειρο στο στήθος φυλαχτάρι
κι αγάπησα και μίσησα κείνο τον πηγαιμό
Νοιώθω του τέλους τη ματιά να με παραμονεύει
σαν το θεριό που του ζητά εκδίκηση η καρδιά
λες και του σκότωσα εγώ το ακριβό του ταίρι
ώρα που ζευγαρώνανε μιά φεγγαροβραδιά
Σαν κάμεις κόρη μην της πεις πως είχες αγαπήσει
κάποιον τρελό απού 'θελε ν' αλλάξει το ντουνιά
στης νιότης την αποκοτιά και τώρα τον σκεπάζει
βαριά σαν την ταφόπλακα του κόσμου η λησμονιά
Είναι και μερικές καρδιές από την άλλη όχθη
που βγήκαν και ταξίδεψαν με όρτσα τα πανιά
κι άλλες στης τρέλας το βυθό κι άλλες τις παραδέρνει
ένα μεράκι αλύπητο σε μιά φτωχή πενιά
Κι έτσι κατάρα τα κρατεί κάποια παλιά τραγούδια
να ταξιδεύουν ζωντανά σ' όλες τις εποχές
και τα σιγοτραγούδησαν στόματα πικραμένα
τόσο πολύ που γίνανε στο τέλος προσευχές
Σάββατο 19 Αυγούστου 2017

"Γράμμα σε μια αφρικάνα"

«Τώρα που σου γράφω, Χαϊμαλίνα,
από το πιο ψηλό βουνό της Κρήτης,
ροβολώ τα πρόβατα μου
στον ίσκιο ενός ασφένταμου.
Παρασκευή 18 Αυγούστου 2017

Το σύνδρομο του ελέφαντα



αφιερωμένο στην Αρλέτα, το Νίκο  και σε όλους τους ελέφαντες αυτού του κόσμου


Οι ελέφαντες ως γνωστό, αποτελούν τροπικά ζώα μεγάλου μεγέθους. Είναι γνωστά για τα μεγάλα τους αυτιά, για τη μακριά τους προβοσκίδα, για τα μέσα εκείνα δηλαδή με τα οποία μπορεί κανείς να υποθέσει ότι ακούνε και καταπίνουν πολλά, κυρίως δε και χωρίς συχνά να εξηγείται, για την παροιμιώδη τους μνήμη, λογικό χαρακτηριστικό, μιας και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είναι πολλά αυτά που κρατάνε μέσα τους.
Όσο μακρινοί και αν φαντάζουν οι ελέφαντες, η ζωή και η εικόνα τους για όλους εμάς, μιας και όλα τα παραπάνω παραπέμπουν σε ζούγκλες τροπικές, υπάρχει μια κρυφή πραγματικότητα, μια λανθάνουσα αλήθεια, που εδώ και πολύ καιρό υποβόσκει, τώρα ωστόσο είναι η ώρα να έρθει στην επιφάνεια: οι ελέφαντες ζουν ανάμεσά μας. Και πριν προλάβει κανείς να παραπέμψει τον παραπάνω ισχυρισμό σε κάποια ομαδική απόδραση από κάποιο τσίρκο ή στην κλιματική αλλαγή, ας διευκρινιστεί εδώ ότι καμία σχέση δεν έχει αυτός με κάτι τέτοιο. Για να το πούμε λοιπόν καλύτερα, υπάρχει, και γίνεται όλο και πιο εμφανές, αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε "το σύνδρομο του ελέφαντα".
Τρίτη 25 Ιουλίου 2017

Ένα σημείωμα "ανάμεσα σε δύο νερά"



"Υπάρχει μία πέτρα αθάνατη που κάποτε περαστικός ένας ανθρώπινος άγγελος έγραψε τ’ όνομά του επάνω της κι ένα τραγούδι που δεν το ξέρει ακόμα κανείς ούτε τα πιο τρελά παιδιά ούτε τα πιο σοφά τ’ αηδόνια.
Κυριακή 18 Ιουνίου 2017

Όλα όσα μπορεί ένας άνθρωπος να μοιράζεται: Μια ανακοίνωση για τον τρίτο κύκλο του Ακροβάτη.


Ο ακροβάτης ξεκίνησε περίπου 8 χρόνια πριν, σε μια εποχή με πολλά διαφορετικά, τεχνολογικά, πολιτιστικά, κοινωνικά, αισθητικά δεδομένα. Τα blogs είχαν γίνει αρκετά διαδεδομένα, τα μέσα "κοινωνικής" δικτύωσης μόλις άρχισαν να μας ποτίζουν τα μυαλά και λίγα σχετικά χρόνια είχαν περάσει από τότε που τα πρώτα modem (πολύ πριν την ADSL), έβγαζαν εκείνο τον παράξενο αλλά χαρακτηριστικό ήχο και το internet ανοιγόταν σιγά σιγά στο ευρύ κοινό.


Αποτέλεσε δε από την πρώτη στιγμή, μια συλλογή κειμένων, λογοτεχνημάτων, ποιημάτων, αφηγήσεων, που προϋπήρχαν και παρουσιάζονταν σε συνδυασμό με ένα τραγούδι, ένα ηχητικό απόσπασμα, με μουσική γενικότερα, σε ένα μείγμα γραπτού και ήχου, όπου η επιλογή έμοιαζε τυχαία, έδινε ωστόσο στον καθένα τη δυνατότητα να φανταστεί, να εικάσει, να μάθει, να προβληματιστεί και να μοιραστεί, "ανακατεύοντας την τράπουλα" όπως τότε συνηθιζόταν να γράφεται. Η βασική αυτή ιδέα δεν άλλαξε σχεδόν ποτέ, όποιες μορφές κι άν είχαν οι δημοσιεύσεις του blog, ούτε στην περίοδο μετά τον πρώτο κύκλο, ούτε στον δεύτερο που ακολούθησε, όπου τα ήδη γνωστά κείμενα αντικαταστάθηκαν από άλλα πρωτότυπα, ούτε στις "παραγωγές" που μεσολάβησαν, με τις ταινίες μεγάλου μήκους.


Σε όλες τις περιπτώσεις, η ιδέα παρέμενε αυτό το ανακάτεμα της τράπουλας, πάντα ήταν έκδηλη η αναζήτηση υλικών και η πρόκληση κρυφών και φανερών νοημάτων.


Όλα τα παραπάνω αποτέλεσαν μια μεγάλη διαδρομή, που άλλοτε είχε πολλά να πει, άλλοτε ερχόταν σαν ξέσπασμα, άλλοτε γατζωνόταν σε μικρές αφορμές, έδειχνε ωστόσο όσο περνούσαν τα χρόνια, ότι έφτανε σε ένα τέλμα, ή για να το πει κανείς καλύτερα, απέφευγε όπως ο διάολος το λιβάνι να γίνει ρουτίνα, να γίνει επανάληψη, να βυθιστεί σε κάποιου είδους μιζέρια.


Στο μεταξύ, η αλήθεια είναι ότι τα δεδομένα γύρω άλλαζαν ραγδαία. Η αδέσποτη πληροφορία γινόταν όλο και περισσότερη, τα blogs παλιάς κοπής, έδιναν τη θέση τους στη βία και τρομοκρατία των "κοινωνικών" δικτύων, με τα "like" χωρίς κανένα κόστος, με τη διευκόλυνση της αδιαφορίας και κυρίως με τους περιορισμούς χαρακτήρων, σε όσα μπορούσε άμεσα να πει ή να γράψει κανείς, γεγονός που άλλαζε τον τρόπο επικοινωνίας.






Πριν περιγραφεί λοιπόν ο τρίτος κύκλος του Ακροβάτη, θα μου επιτραπεί ένα σχόλιο για τα παραπάνω:


Χωρίς να είναι στους σκοπούς αυτού του κειμένου το να αποσαφηνίσει μέχρι τελείας το θέμα, η εξέλιξη της χρήσης του internet και της τεχνολογίας γενικότερα τα τελευταία χρόνια συνδυάστηκε από την εξέλιξη με την οποία οι άνθρωποι σκέφτονται, μιλούν, νοιώθουν και φέρονται, προφανώς επηρεασμένοι από τις κοινωνικές εξελίξεις, χωρίς ωστόσο να είναι σαφές, ποιο από τα δύο είναι το αίτιο και ποιο το αιτιατό, όσο και αν μπορεί κανείς να υποστηρίξει με λογικά επιχειρήματα και τις δύο εκδοχές. Το σίγουρο είναι ότι όλο και περισσότερο, κάτι που φαίνεται τόσο στο internet όσο και γύρω μας, οι άνθρωποι γίνονται όλο και πιο συναισθηματικά φτωχοί και βίαιοι, όλο και πιο νοητικά τεμπέληδες, όλο και πιο εκφραστικά ανάπηροι. Αν δούμε την εικόνα από μεγαλύτερη απόσταση, βλέπουμε ανθρώπους που είτε αφήνονται ολοκληρωτικά στην παραπάνω στάση ζωής, παρακινώντας και επιβάλλοντας αυτή τη στάση στα παιδιά και τους γύρω τους, είτε επιλέγουν κατά μέρος ή καθ'ολοκληρία, να αντισταθούν σε αυτή, άλλες φορές με επιτυχία, μερική ή συνολική, άλλες φορές χωρίς επιτυχία, σε μια ιστορία που τις περισσότερες των περιπτώσεων, στερεί από όλους τη φρεσκάδα και άλλα τέτοια χαρακτηριστικά που εμπεριέχει η φύση τους, σκεπάζοντας τα πάντα με μια αίσθηση διαρκούς κούρασης. Η χρήση της τεχνολογίας και της πληροφορίας κυρίως, του internet και των μέσων επικοινωνίας που αναπτύχθηκε όλα αυτά τα χρόνια και επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, παίζει σαφώς πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή τη μεγάλη εικόνα και μαζί με τα υπόλοιπα, καθορίζει την κλίμακα του φυσιολογικού, του εφικτού, αποτελώντας σίγουρα την επιτομή των παραπάνω, είτε ως είδωλο των κοινωνικών εξελίξεων, είτε ως κινητήριος μοχλός τους.


Την ίδια στιγμή με τα παραπάνω, κανείς δε μπορεί να παραβλέψει όλα εκείνες τις στιγμές, όπου το κουβάρι της ιστορίας κύλησε έστω και για λίγο ανάποδα. Υπήρξαν στιγμές όπου η άμεση επαφή, η ανάγκη του ανθρώπου να βρεθεί κοντά με τους άλλους, να θυμηθεί, να ονειρευτεί και πάνω από όλα να δημιουργήσει, οδήγησε σε εγχειρήματα, πρωτοβουλίες και μεγάλα γεγονότα, που τάραξαν τα νερά, έφεραν τους ανθρώπους πιο κοντά, και ανεξαρτήτως των όσων πέτυχαν, έδωσαν δύο πολύτιμα δεδομένα: ότι οι άνθρωποι δε βυθίζονται αμετάκλητα σε νοοτροπίες που τους απομακρύνουν από τη φύση τους, και ότι ανεξαρτήτως της τελικής έκβασης τέτοιων γεγονότων, η συγκίνηση που προκαλούν, η εμπειρία που δίνουν, και κυρίως η βαθύτερη θύμηση των ανθρώπων, δεν ξεγράφεται, όσος καιρός και αν περάσει, όση και αν είναι η προσπάθεια να επανέλθουν τα πράγματα στην προηγούμενη ομαλότητά τους. Το τελευταίο φάνηκε πέρα για πέρα και στη χρήση της ίδιας της τεχνολογίας, όπου, όπως άλλωστε είχε συμβεί και με τα blogs, είδαμε την καθιέρωση νέων καναλιών διοχέτευσης της πληροφορίας, νέων τρόπων εκφράσεων, νέων δικτυώσεων, και γενικώς ιδεών που υπηρετούσαν τις στιγμές αυτές.


Ο τρίτος κύκλος του Ακροβάτη λοιπόν έρχεται σαφώς επηρεασμένος από όλα όσα αναφέρθηκαν μέχρι τώρα, επεκτείνεται ωστόσο και σε νέα πιο βαθιά νερά. Ο Ακροβάτης στον τρίτο κύκλο του, αλλάζει όψη και γίνεται ένα μεγάλο portfolio, μια παρουσίαση δηλαδή όλων των προσωπικών δημιουργιών κάθε είδους, παραμένει ωστόσο τη στέγη όλων όσων μπορεί ένας άνθρωπος να μοιράζεται στηριζόμενος στο μυαλό, τη φαντασία, τα χέρια και τις γνώσεις του.



Χωρίζεται συνοπτικά σε τρία μέρη:


Στα κείμενα και τα σημειώματα, που αποτελούν μια συνέχεια του δεύτερου, όσο αφορά στα κείμενα, που συνδυάζονται με την απαραίτητη μουσική διατηρώντας το χαρακτήρα που περιγράφηκε πριν.

Στην τέχνη γενικότερα, όπου εκτίθενται παλιά και νέα πονήματα, εικαστικά και όχι μόνο, οπτικοακουστικά, γραφιστικά αλλά και άλλα, και που αποτελεί ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι για το blog, μια ωστόσο μεγάλη ιστορία για μένα,με παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Στο internet , που αποτελεί το πιο φιλόδοξο, πιο σημαντικό, και πιο δύσκολο μέρος του. Εδώ εμπεριέχονται όλες εκείνες οι προσπάθειες και τα δημιουργήματα σελίδες, blog, εφαρμογές αλλά και project, που συνδυάζοντας όλα τα προηγούμενα αλλά και όλα τα διαθέσιμα μέσα, αναμετριούνται με το ζήτημα που με απασχόλησε όλα αυτά τα χρόνια καθώς και αυτό το κείμενο, τη σχέση των ανθρώπων με την τεχνολογία, το κατά πόσο αυτή αποτελεί εμπόδιο στην ελευθερία της έκφρασής και τη ζωής του γενικότερα ή όχι, και το πώς και μέχρι που μπορεί αυτή να χρησιμοποιηθεί, για να βοηθήσει στο χτίσιμο μιας νέας πραγματικότητας, λίγο έως πολύ πιο συνειδητή, ή έστω λιγότερο ασυνείδητη.
Τετάρτη 22 Μαρτίου 2017

Ο γάτος μας





(αφιερωμένο σε έναν Μιαούλη που δε θα μπορούσε να ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΕΙ από ανθρώπους άλλοτε παρά παραμονές της 25ης Μαρτίου.Θα μας λείψεις)

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2017

Μια ρεμπέτικη ιστορία



"...Ο ανθρώπινος χρόνος δε γυρίζει κυκλικά, αλλά προχωρεί σε ευθεία γραμμή. Γι αυτό και ο άνθρωπος δε μπορεί να είναι ευτυχισμένος, επειδή η ευτυχία είναι επιθυμία επανάληψης...''



Αν προεκτείνει κανείς την παραπάνω φράση του Μ.Κ., ότι είναι η ευθεία εξέλιξη του χρόνου που εμποδίζει τους ανθρώπους να νιώθουν ευτυχισμένοι, μιας και αυτό προϋποθέτει την επανάληψη ή τη σύγκριση προηγούμενων στιγμών, θα μπορούσε να πει ότι, όταν έρχονται πάλι εποχές που η εξέλιξη του χρόνου γίνεται κυκλική ξανά έστω και για λίγο, οι άνθρωποι δυσκολεύονται να το συνειδητοποιήσουν, έχουν συνηθίσει στη δυστυχία, με αποτέλεσμα να αφήνουν συνήθως την ευτυχία να περνά από μπροστά τους.


Δευτέρα 13 Μαρτίου 2017

Είναι ο φασισμός η υπερχοληστερολαιμία του μυαλού;




Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για το φασισμό. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα περισσότερος λόγος είναι που δε γίνεται γι αυτόν.
Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

"Εδώ να μην ξαναγυρίσεις": Το να προσπαθείς να εφαρμόσεις ορθογραφία εκεί που είναι τελείως απαραίτητη για να μην πάρει η λέξη άλλο νόημα. (αναδημοσίευση)

Αναδημοσίευση από το δεύτερο κύκλο
"Αυτά που θα διαβάσεις είναι τόσο αληθινά που μιάζουν ψεύτικα. Αν τα βάλης δίπλα-δίπλα με τα σημερινά δεδομένα είναι σαν τη μέρα με τη νύκτα: Είμασταν πολή πίσω σε πολιτισμό, εκπέδευση, βιοτικό επίπεδο, υγεία κ.λ.

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Είμαστε εκείνο που έχουμε να δώσουμε



Αφιερωμένο από καρδιάς σε όσους και όσα  γεννιούνται και ξαναγεννιούνται, κόντρα σε όλες τι προβλέψεις, καθώς και σε όσα έρχονται.

 Οι άνθρωποι  είναι εκείνο που έχουν να δώσουν. Δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα άλλοι τρόποι για να τους ορίσεις. Δεν υπάρχει επίσης κανένας άλλος στέρεος τρόπος για να εξηγήσεις τις σχέσεις μεταξύ τους, ή τουλάχιστο κανείς από όσους μπορεί να σκεφτεί κανείς, ή έχουμε διαβάσει κατά καιρούς, δεν ξεπροβάλλει μπροστά μας χωρίς να εμπεριέχει πίσω του κάποιο όφελος, ή κίνητρο, ακόμα και αν αυτό προκύπτει από τις καλύτερες προθέσεις.