Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

Η θυμωμένη θάλασσα, το τρεχαντήρι και τα χαιρετίσματα: μια χριστούγεννιάτικη (με την καλή έννοια) ιστορία



Μια φορά και έναν καιρό, ήταν μια θάλασσα. Και, όπως συμβαίνει σε αυτές τις ιστορίες, χώριζε αυτή δυο κομμάτια γης. Ωστόσο  όλοι την ήξεραν για ένα άλλο πολύ πιο σοβαρό λόγο: μπορεί να ήταν μικρή τόσο που να έβλεπες τη μία ακτή από την άλλη, ωστόσο είχε μέσα της τόσο κοφτερά βράχια  και ήταν τέτοιο το βάθος της, που φάνταζε απροσπέλαστη. Έτσι λοιπόν, ενώ και από τις δύο πλευρές οι άνθρωποι ψάρευαν, κολυμπούσαν και έφταναν έτσι μέχρι κάποιο σημείο, κανείς δεν είχε τολμήσει να τραβήξει μέχρι απέναντι.
Κυριακή 22 Δεκεμβρίου 2013

Το αγοράκι με τους αναπτήρες.


Ο Δεκέμβρης μπήκε πολύ απότομα. Λες και έκλεισα τα μάτια μου τον  Οκτώβρη, όπου δεν είχε βρεξει καν, και τα άνοιξα λίγες στιγμές μετά , με χιόνια, θύελλες  και απαγορευτικά. Και μέχρι να καταλάβεις πώς και τί, σου λένε ότι έρχονται Χριστούγεννα. Α ναι, τα Χριστούγεννα, η αγάπη, τα φωτάκια, τα γλυκά, τα δέντρα, τα δώρα... Ναι, τα δώρα... Καλά είναι όλα αυτά, δε λέω, αρκεί να μην τα περιμένεις όταν ξέρεις ότι δε θα έρθουν. Και εγώ ξέρω πολύ καλά ότι φέτος δε θα έρθουν.

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013

Και τρέμω να `μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς.




Γεια σου,


Σου γράφω να σου πω ότι είμαι καλά. Ξέρω ότι έχω καιρό να πάρω τηλέφωνο και νομίζεις ότι σας ξέχασα. Όμως ξέρω επίσης ότι κατά βάθος ξέρεις ότι αυτό δε γίνεται. Έχουμε περάσει τόσα πολλά μαζί άλλωστε, έτσι δεν είναι;
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2013

Σαν είναι πέτρα την εσπώ, σίδερο το λυγίζω, μα την παντέρμη αμοναξιά δεν την ενταγιαντίζω...

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια βασιλοπούλα. Δεν ήταν ούτε η σταχτοπούτα, ούτε η χιονάτη, ούτε η ωραία κοιμωμένη, αλλά ήταν όσο όμορφες ήταν και οι τρεις μαζί. Και ήταν η μόνη κόρη των γονιών της και η μόνη βασιλοπούλα, που ακόμα και οι πέτρες απ' άκρη σ'άκρη του βασιλείου την ήξεραν. Και η ομορφιά της, τόσο η ορατή όσο και η αόρατη, αυτή της ιδέας της και μόνο, ήταν τόσο μεγάλη, που μόνο με τον ήλιο που τα σκέπαζε όλα μπορούσε να συγκριθεί. Είχαν όλοι μάλιστα να το λένε για το τραγούδι της και κάθονταν γύρω από το μπαλκόνι της και την άκουγαν μαγεμένοι.
Σάββατο 5 Οκτωβρίου 2013

Μη μου μιλάς για τίποτα: Δώδεκα άνθρωποι εξηγούν γιατί δε θέλουν να τους μιλάνε.


 

Μη μου μιλάς για τίποτα. Είμαι σκασμένος. Τα μετράω από εδώ, τα μετράω από εκεί, δε βγαίνω.  Δε βγαίνουμε. Κάποτε λέγαμε ότι θα μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να γιατροπορεύσουμε τους γονείς μας και να γιατροπορευτούμε κι εμείς. Ξέρεις πόσα κοστίζουν όλα αυτά; Ξέρεις πόσα παίρνω; Ξέρεις πόσα μου κόψανε;  Στενάζουμε για να βγάλουμε πέρα το μήνα.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Κι όταν η συμφορά έρχεται, όσες μάσκες και αν πέσουν, το καρναβάλι θα τελειώσει μόνο αν καεί ο βασιλιάς καρνάβαλος.

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί συνέχεια του "Όταν φοράς όποια μάσκα σου φορέσουν, ακόμα κι αν δεν έχει καρναβάλι, αρκούν λίγες σταγόνες για να φέρουν τη συμφορά. ", ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε λίγα λεπτά πριν γίνουν γνωστά τα γεγονότα της δολοφονίας του Π. Φύσσα.


Η βροχή συνεχιζόταν και δυνάμωνε. Αυτός, αφού είχε διαγνώσει το πρόβλημα με την υδροροή,  έσκαβε με το φτυάρι γύρω γύρω από το φράχτη ανοίγοντας το δρόμο για το νερό.  Τα πόδια του είχαν βυθιστεί στη λάσπη και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που γλιστρούσε και έπεφτε και απελπιζόταν. Ωστόσο φούντωνε με την ώρα η πιθανότητα του θριάμβου του, και σηκωνόταν. Χαμογελούσε και έσκαβε πιο δυνατά. Και είδε ότι το νερό, που κατέβαινε ορμητικό, άρχισε σιγά σιγά να παίρνει το δρόμο του.  Έβλεπε ωστόσο, ότι αυτός θα έμενε ανοιχτός μόνο όσο συνέχιζε, μιας και κανένας άλλος δεν καθάριζε την υδροροή, ίσα ίσα οι περισσότεροι πετούσαν και χώματα και σκουπίδια από τις αυλές τους, τα οποία δυσκόλευαν την κατάσταση. Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει. Κανένας από τους χωριανούς δεν είχε καταλάβει τι  συνέβαινε τόση ώρα. Πάλευε με τις κατεβασιές από τη λάσπη. Κοίταζε που και που τον ουρανό μήπως και βρει ένα κομμάτι από τον παλιό καιρό που υπήρχε μέχρι πριν κάποιες στιγμές. Πουθενά. Είχε βουτήξει στη λάσπη μέχρι τη μέση.Το νερό έδειχνε ότι θα τον πάρει μαζί του.

Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν φοράς όποια μάσκα σου φορέσουν, ακόμα κι αν δεν έχει καρναβάλι, αρκούν λίγες σταγόνες για να φέρουν τη συμφορά.


Κατήφορος επαρχιακού χωριού. Θόρυβος. Μέλισσες, σφήκες και άλλα πετούμενα στα φυτά που έχουν σκαρφαλώσει στο φράχτη. Σκυλιά και γατιά στις αυλές και στους γύρω δρόμους που παίζουν μαζί. Μουσικές από το πάνω καφενείο. Τρακτέρ που γυρίζουν. Που και που, καμιά τηλεόραση να παίζει. Κι ο ουρανός ο ίδιος. καιρός σταθερός. Το μόνο που αλλάζει είναι ο αέρας που κλείνει και κανένα παραθυρόφυλλο που και που. Το μόνο που θυμίζει ότι είναι φθινόπωρο πια, είναι τα χρώματα έξω, που κατά γενική ομολογία έχουν γίνει πιο έντονα. Κάποιος είχε ξεχάσει να αλλάξει το κομμάτι του ουρανού πάνω από αυτό το κομμάτι γης.
Όμως, πόσο καιρό είχε αλήθεια να βρέξει;
Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Χάρισε το όνειρο σου στο κύμα κι ας το τσακίσει: η ιστορία ενός πελάγου.

 

Όταν οι σπόροι πέφτουν στη γη, βλασταίνουν, μεγαλώνουν και περιμένουν τη συγκομιδή, ανανεώνοντας έτσι τον κύκλο της ζωής .Και ενώ όλος ο κύκλος φαντάζει πολύ μαθηματικός, σοφός και πανάρχαιος, εμπεριέχει έντονο το στοιχείο του τυχαίου. Ειδικά στη φάση της σποράς, είναι θέμα πιθανοτήτων το ποιοι και πόσοι θα είναι εκείνοι οι σπόροι που θα φυτρώσουν τελικά, όπως και είναι εντελώς τυχαίος ο τρόπος με τον οποίο πέφτουν στη γη. Ε, το ίδιο τυχαίο μπορεί να συναντήσει κανείς και κάπου αλλού, ακριβώς από πάνω της, κάποια έτη φωτός μακριά, στον ουρανό. Εκεί τα αμέτρητα αστέρια βρίσκονται παντού, άλλοτε φαίνονται άλλοτε όχι, όμως είναι εκεί αυτή ή έστω καποια προηγούμενη στιγμή, τοποθετημένα με ένα τυχαίο τρόπο, δείγμα ίσως μιας σποράς που  απέτυχε ή δεν έχει καρπίσει ακόμα. Το ποιος ωστόσο την έσπειρε και τι θα καρπίσει, είναι κάτι που όπως είναι γνωστό, έχει απασχολήσει τους ανθρώπους από γεννησιμιού τους. Όλοι ξέρουμε για τα άστρα που γεννούνται και πεθαίνουν, για τις ομάδες και για τους γαλαξίες, για τις φιλονικίες για την προέλευσή τους, για τα παιδιά που έκατσαν και τα μέτρησαν. Ξέρουμε επίσης για εκείνους που αρνούνται να τα κοιτάξουν, είτε γιατί τα χλευάζουν, είτε γιατί πάντα φοβούνται, αλλά και για εκείνους που το μόνο που βλέπουν είναι  προβλέψεις για το μέλλον. Μιλάνε όλοι αυτοί δε, για τους αστερισμούς, τις ομάδες εκείνες των άστρων που φτιάχνουν σχήματα γνωστά, από αυτά που βλέπει κανείς γύρω του εδώ στη Γη.  
Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Φτάνει να ανοίξεις τα πατζούρια το πρωί κι ακούς των πεθαμένων το έγια μόλα.



Άφησε με να ρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε. Είναι καλό το φεγγάρι. Δε θα φαίνεται που ασπρίσαν τα μαλλιά μου. Είναι καλό το φεγγάρι.

Μέρα γιορτής.Το φεγγάρι χθες ήταν μισό. Η πιο ζεστή μέρα του χρόνου νομίζεις, μέχρι την επόμενη. Τα παράθυρα κλειστά, ή σχεδόν κλειστά. Η τηλεόραση ανοιχτή. Μαύρη οθόνη. Ψάχνεις ένα από τα πολλά τηλεκοντρόλ. Το βρίσκεις. Αλλάζεις. Πάλι μαύρο. Αλλάζεις. Πάλι μαύρο. Αλλάζεις. Πάλι μαύρο. Αλλάζεις. Έχεις στο τέρμα τη φωνή. Σκουπίδια. Χαμηλώνεις την ένταση. Αναγνωρίζεις σε αυτό που βλέπεις τα παιδικά σου χρόνια. Μόνο που και τότε σου είχαν πει ότι ήταν επανάληψη. Κονσέρβα. Αλλάζεις. Διαφήμιση. Τελειώνει. Είναι σαν κακό ανέκδοτο. Δεν αντέχεις άλλο. Αλλάζεις. Κονσέρβα. Αυτή τη φορά από τα εφηβικά σου χρόνια. Αλλάζεις. Α, να 'μαστε λες. Να δούμε τι γίνεται στον κόσμο. Ειδήσεις. Ψέμματα. Ψέμματα. Ψέμματα. Θυμάσαι τις μαύρες συχνότητες. Τσαντίζεσαι. Κλείνεις την τηλεόραση. Προσπαθείς να ηρεμήσεις.  Δυο μήνες και 4 μέρες πέρασαν. Σκέφτεσαι ότι έχει μείνει όρθιο τουλάχιστο το φεγγάρι. Θυμάσαι που το έβλεπες το βράδυ που οι σειρήνες ούρλιαζαν  στους δρόμους και οι μπάτσοι έσπαγαν κάγκελα και αλυσίδες. Θυμάσαι που εσύ φοβόσουν. Θυμάσαι ότι και τότε το μισό φεγγάρι κοίταζες και σκεφτόσουν πόσο ήθελες κι εσύ να βγεις μαζί με τους άλλους. Αλλά δε βγήκες από τους πρώτους. Είναι καλό το φεγγάρι.Αυτό θα σου κάνει παρέα κι απόψε.
 
Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Να ζήσεις μόνο μιαν αυγή, τόση ζωή σε φτάνει:το μεγαλείο της απόγνωσης μέχρι να ξεδιψάς.


Βζζζζζ....παφ!Βζζζζζ.....παφ!
Ανοίγουν τα μάτια. Σκοτάδι. Σμήνος τα κουνούπια από πάνω. Φαγούρα. Ξύσιμο στα μπράτσα. Αδιόρατες κινήσεις των χεριών στο κενό. Πάλι ξύσιμο.
Στόμα ξερό. Πού είναι το νερό; Πιάνει με το χέρι το ποτήρι. Άδειο. Τα δάχτυλα πάνε πιο αριστερά. Μπουκάλι. Λίγο έχει μείνει εκεί. Κίνηση αυτόματη. Το μπουκάλι στο στόμα. Το νερό κυλά, εξαφανίζεται και δε χορταίνει. Το στόμα παραμένει ξερό.
Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Κι αν τον φοβάσαι τον γκρεμό έλα το μονοπάτι.


Το μήλο είναι ένα πολύ γνωστό φρούτο. Υπάρχει σε πολλές ποικιλίες και χρώματα. Υπάρχουν τα κόκκινα, τα πράσινα, τα γλυκά, τα ξινά, τα φιρίκια και άλλα. Έχει ευρεία χρήση στη γαστρονομία. Όταν τρώγεται σκέτο, διώχνει ακόμα και τους γιατρούς. Πολλοί το τρώνε με μέλι και κανέλα, ίσως και καρύδια, ωμό ή ψητό. Γίνεται επίσης γλυκό του κουταλιού και λένε ότι είναι πολύ νόστιμο. Χρησιμοποιείται σε πίτες, με πολλές παραλλαγές. Άλλοι λένε ότι είναι καλό ακόμα και για την πέψη. Πέρα όμως από τη γαστρονομία, το μήλο είναι ταυτόχρονα και ένα μουσικό φρούτο. Είναι πολύ γνωστά και διαχρονικά τα τραγούδια που μιλάνε για το μήλο, για τη γεύση του, για το άρωμά και το χρώμα του, που το παρομοιάζουν με του ρόδου. Μιλάνε επίσης για τη μηλιά, για το δέντρο που κατέκτησε τον κόσμο, για τα άνθη της τα όμορφα, και για την καρποφορία της, όταν στέκει γεμάτη μήλα και κάνει και τον πιο διστακτικό να ορέγεται τους καρπούς της.
Τρίτη 11 Ιουνίου 2013

Έκτακτο δελτίο:η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά

Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει. Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Ο τεκούντη,η φατία τα μαρά παιδία και το τρένο



Σταθμός Sirkeci. Βράδυ Σαββάτου.

Ανάμεσα στα μεγάλα παράθυρα, που από τη μία βλέπεις το Βόσπορο και από την άλλη το Μαρμαρά, βλέπεις το φεγγάρι, που πέφτει στα διάφορα βιτρό,να χρωματίζει συνήθως τα πατώματα του σταθμού. Ταυτόχρονα, αυτός ο φυσικός φωτισμός, αγκαλιάζει όλο αυτό το κομμάτι γης, που εκτός από το μεγάλο κτίριο του σταθμού, κυριαρχείται από μεγάλους όγκους, όπως το παλιό παλάτι του σουλτάνου, τα τζαμιά και βέβαια η μεγάλη εκκλησία και πλέκεται με τα φώτα των προβολέων, δίνοντας μια διάσταση απόκοσμη.

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Παραμύθι λιτό και απέριττο, πλην όμως διδακτικό.





Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας γίγαντας. Ζούσε σε μια πλαγιά κοντά στη θάλασσα και κάθε απόγευμα ανέβαινε στην κορυφή του βουνού, καθόταν φαρδύς-πλατύς εκεί, και έπαιζε μουσική με τον τεράστιο ταμπουρά του. Η φωνή του, που ήταν πολύ δυνατή, έτσι γίγαντας που ήταν και το μαγευτικό τραγούδι ακουγόταν σε όλη την περιοχή γύρω, και έφτανε μέχρι τα βουνά πέρα από τη θάλασσα. Έτσι, την ώρα που ο ήλιος έπεφτε, έβλεπες να κάθονται όλοι οι γίγαντες στα γύρω βουνά μαζί και τα πλάσματα του δάσους και της θάλασσας και να ακούν το τραγούδι του.
Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Η ζωή είναι ένα μαύρο καράβι που βάζει παντού φωτιές:η ιστορία μιας πυρκαγιάς.


" Ένα τμήμα του κόσμου, το δικό μας, καταγίνεται με ένα μονομανή τρόπο με τη σύνταξη της λίστας των σφαλμάτων του, δημιουργώντας για τον εαυτό του ένα αλαζονικό στάτους βασανιστή. Από την παιδική μας ήδη ηλικία, εκπαιδευόμαστε στην αυτοκατηγορία. Το κριτικό πάθος που είχε ως σκοπό να απελευθερώσει το άτομο από τις προκαταλήψεις έγινε η πιο κοινή προκατάληψη. Απλά πέρα από ένα ορισμένο όριο επαγρύπνησης, η λογική μεταμορφώνεται σε καταστροφικό σκεπτικισμό. Όταν η αμφιβολία γίνεται η μοναδική μας πίστη, αρχίζει να φθείρει όλη την ενεργητικότητα που άλλοτε συνόδευε την πίστη. Και τότε παύουμε να υπερασπιζόμαστε τις κοινωνίες μας: προτιμάμε να αφανιστούμε παρά να εκδηλώσουμε και την ελάχιστη αγάπη γι αυτές."

Πασκάλ Μπρυκνέρ, "η τυραννία της μεταμέλειας"

Μια  ακόμα παράξενη ιστορία σε πέντε εκδοχές. Μεγάλη Παρασκευή βράδυ σε κάποια τυχαία γωνία κάποιας τυχαίας πόλης. 

Τετάρτη 17 Απριλίου 2013

Ας είναι ο κόσμος ψεύτικος όπως τα παραμύθια, φτάνει που το δικό σου αχ είναι η μόνη αλήθεια.


(κάθε χρόνο τέτοια μέρα..)
Στάση λεωφορείου. Βράδυ.

- Πέρασε; Το έχασα;.
-Μόλις πέρασε. Λίγα λεπτά πριν να ήσουν εδώ θα το προλάβαινες.
Κανείς δεν έδωσε περαιτέρω σημασία. Το επόμενο λεωφορείο που πέρασε πήρε αρκετούς από τους μάρτυρες της συζήτησης.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

Η Ρόζα ζει. Δώστε της το χέρι πριν χαθεί.



Η Ρόζα ζει.
Ζει. Περπατάει χαμένη στους δρόμους κάποιας μεγαλούπολης και κρύβεται στο πλήθος. Όταν δεν είναι έξω, χάνεται σε κάποιο δωμάτιο, πίσω από κάποια τηλεόραση, μπροστά σε κάποια τηλεόραση ή σε κάποιο καθρέφτη και κλαίει ή γελάει μόνη της.

Σάββατο 16 Μαρτίου 2013

Όλοι οι άνθρωποι έχουν δύναμη μέσα τους. Εμείς οφείλουμε να τους τη βγάζουμε στην επιφάνεια. Και αν τους τελειώσει, ας μοιραστούμε μαζί τους όση μας έχει απομείνει.

Πρώτες πρωινές ώρες. Τέτοιες ώρες το μυαλό του, σταματημένο από τα υπόλοιπα, σκεφτόταν. Είχε αρχίσει ξανά να κοιμάται λίγο. Άλλες φορές κοιμόταν μέχρι μετά τη μεσημβρία και έχανε όλο το πρωί. Άλλες φορές κατάφερνε να κοιμηθεί αρκετά πριν το ξημέρωμα και ξυπνούσε σχετικά κανονικά. Κάποιες άλλες φορές δεν κοιμόταν καθόλου και ήταν αυτή η στιγμή, λίγο πριν το ξημέρωμα, που τον έβρισκε να περιμένει καρτερικά μέχρι να ψάξει το φλιτζάνι με το ξεραμένο κατακάθι του καφέ της προηγούμενης και να κατέβει στην κουζίνα να φτιάξει καινούργιο, τη στιγμή που ξυπνούσαν όλοι, χωρίς να χρειάζεται να ξυπνήσει κανέναν. Την ίδια στιγμή βέβαια, επεδίωκε  να γλιστρήσει αθόρυβα στη διαδρομή, αποφεύγοντας κουβέντες πέρα από ένα ξερό "καλημέρα".
Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου 2013

Στείλαμε τὸ σῆμα τοῦ κινδύνου πάνω σὲ ἄσπρη πέτρα μὲ σφεντόνα: το μέλλον που πρόκειται να εκπληρώσουμε.

Μια συνειδητή παρερμηνεία με βάση το εξαιρετικό ποίημα του Νίκου Καββαδία,  "Φάτα Μοργκάνα"

"Φάτα Μοργκάνα είναι ένα φαινόμενο που συμβαίνει στη Σικελία, στο στενό, ή στη Νάπολη απόξω, νύχτα, τρεις η ώρα, και παρουσιάζει τρεις γυναίκες που χορεύουν στον ορίζοντα. Μετά σβήνει. Κρατά ένα δυο λεπτά, τρεις η ώρα τη νύχτα, πάντα την ίδια εποχή. Καμιά φορά μπορεί να είναι και ηλιακό φαινόμενο και να το βαστάει κάποιο σύννεφο και το παρουσιάζει μετά.Να, κάνει μια αποθήκευση αυτού."

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013

Μα το καντήλι τση ζωής δεν πρόκειται να σβήσει γιατί πολλά μαστόρικα γενοσποριάζει η φύση.



Για σένα.Νομίζω ότι θα σου άρεσε.

Τα παιδιά είναι σαν το νερό. Και για τα δύο λένε ότι είναι ευλογία. Τα παιδιά το μέλλον ενός τόπου, μιας και σε αυτά πέφτει ο κλήρος να τον διαφεντεύσουν την επόμενη μέρα. Το νερό επίσης δίνει μέλλον στον τόπο, μιας και ζωντανεύει και διατηρεί κάθε κομμάτι του. Είναι γνωστές οι ιστορίες όπου τα παιδιά έφυγαν ή χάθηκαν και που έμειναν οι μεγάλοι, γέροι πια να αργοπεθαίνουν μαζί με τον τόπο τους.  Είναι γνωστές επίσης οι ιστορίες όπου, όταν το νερό χάνεται η γη ξεραίνεται και ο τόπος εγκαταλείπεται. Τόση είναι η σημασία του νερού, που παλιά έλεγαν ότι, οι ψυχές, όταν πεθαίνουν, γίνονται νερό και το νερό όταν πεθαίνει, γίνεται γη και από τη γη γεννιέται το νερό κι απ' το νερό  η ψυχή. Και είναι τόσο σημαντικά τα νιάτα,  που γνωστή επίσης έμεινε στην ιστορία η ρήση  ότι, το να επιλέγεις  την ειρήνη ή τον πόλεμο σημαίνει το να επιλέγεις αν τα παιδιά θα θάβουν τους γονείς τους ή αν οι γονείς θα θάβουν τα παιδιά τους αντίστοιχα.

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Βρες την πιο παλιά γωνία μες της ψυχής την αγωνία.


Είναι παράξενα πλάσματα οι άνθρώποι. Έχουν εφεύρει αυτό που λένε "βαρύτητα" και πάνε και ζουν στο ταβάνι. Κολλάνε  σε αυτό, κουτιά σε διάφορα μεγέθη και χρώματα, τα καρφώνουν και καρφώνονται και αυτοί πάνω. Και το άλλο; Αυτό που μετακινούνται στο ταβάνι; Όλη μέρα μπαίνουν και βγαίνουν στο δωμάτιο και περπατάνε, χοροπηδάνε και μετακινούνται, χωρίς να πέφτουν ούτε στιγμή.
Παρασκευή 4 Ιανουαρίου 2013

μια ιστορία όσο προλαβαίνουμε εδώ τους καλικάντζαρους: "παράδεισος είναι εκεί που, και πλούσιος να λογιέσαι, δίνεις τα πάντα για μια σπιθαμή ίσκιου"

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας τόπος ούτε παραμυθένιος ούτε μακρινός. Τα χριστούγεννα, όπως είναι γνωστό, έρχονται στους τόπους που ο χειμώνας είναι παγωμένος, η άνοιξη έχει λουλούδια, το φθινόπωρο ξερά φύλλα και το καλοκαίρι καρπούζι και θάλασσα.