Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2012

Δημιουργείς προκάτ παραστρατήματα και εμπειρία μεταφράζεις το φρικιό σου


Γύρισε την πλάτη του και άρχισε να περπατάει. Το μυαλό του πονούσε. Ένιωθε λες και δύο σφυριά χτυπούσαν πάνω από τα  αυτιά του. Είχε βρεθεί ξαφνικά μονάχος. Όχι ακριβώς μονάχος, είχε παρέα και τα δύο σφυριά.
Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Κι ήμουν απ'τη μια του κύκλου εγώ, κι εγώ από την άλλη.


Ξύπνησε ιδρωμένος. Ανασηκώθηκε καθιστός στο κρεβάτι. Η καρδιά του χτυπούσε δυνατά. Γύρω του σκοτάδι. Άνοιξε τα μάτια διάπλατα, μήπως και δει κάπου αυτό που έβλεπε μέχρι πριν λίγες στιγμές. Ήταν τρομαγμένος...
Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

Κάτι εκτός τόπου και χρόνου (όπως πολλά στις μέρες μας)

Πολλές φορές είναι καλό να κλείνεις τα μάτια σου μόνο όταν έχεις ένα ζευγάρι κλειστά μάτια απέναντί τους. 


Όταν η πραγματικότητα επιβάλλεται στους ανθρώπους, και η ζωή επιβάλλει τις ανάγκες της, όπως έλεγε μια ψυχή παλιά, η ιστορία ταλαντεύεται σαν ελατήριο σε οριζόντια ταλάντωση και η σχέση με το χρόνο επαναπροσδιορίζεται.
Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Η χελώνα που έγινε χελιδόνι.

Οι άνθρωποι χτίζουν τα σπίτια τους από εδώ και από εκεί, συνηθίζουν να τα χτίζουν όλοι μαζί και φτιάχνουν γειτονιές και πόλεις. Βγαίνουν τα απογεύματα στα παράθυρα και μιλάνε ο ένας στον άλλον. Όταν γίνονται πολλοί σε ένα μέρος, χτίζουν τα σπίτια τους το ένα πάνω στο άλλο, λες και αν τα έχτιζαν παρακάτω θα έχαναν κάτι. Στις άσχημες στιγμές βέβαια, κλείνονται στα σπίτια τους και σταματάνε να μιλάνε μεταξύ τους. Δεν τρώνε, κοιμούνται πολύ και αντί να ακούν το γείτονα, ακούνε μόνο εκείνο το παράξενο κουτί που τους λέει περίπου τι να κάνουν, ακόμα και αν αυτό είναι το τι καιρό κάνει έξω από την πόρτα τους.
Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

Θα βγαίνουμε τα βράδια όπως πριν το καλοκαίρι θα πιάσουμε ένα σπίτι ξαναγυρνώντας στο απότομα ατέλειωτο ρεφραίν


Αγαπητοί,
        Πέρασαν κάμποσοι μήνες από τότε που σας έγραψα  για τελευταία φορά. Κι αν έχετε ξεχάσει το τελευταίο μου γράμμα, καθόλου δεν πειράζει, το είχα φανταστεί άλλωστε. Να σας θυμίσω λοιπόν ότι επρόκειτο για  εκείνη την ιστορία με το ακορντεόν, τις μουσικές, τον οργανοπαίχτη και εκείνη τη διδακτική βδομάδα. Είναι πολλοί οι μήνες που πέρασαν από τότε. Ξέρω ότι κάποιοι τότε θεώρησαν ότι δε θα τα ξαναπούμε. Όμως όπως φάνηκε, και τα ξαναείπαμε αλλά κάθομαι αυτό το ξημέρωμα και σας γράφω ξανά.
Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2012

Να σ' αγκαλιάσω με καημό και τόσο να σε νιώσω, όσο είναι τοπίο μυστικό τούτο εδώ που ποθώ ν' αποδώσω.


Η αλλαγή της ώρας  φέρνει το σκοτάδι πιο νωρίς. Συνηθίζουμε να λέμε ότι "τώρα νυχτώνει πιο γρήγορα" και αναρωτιόμαστε αν τουλάχιστο χάνουμε ή κερδίζουμε μια ώρα ύπνου. Έπειτα γυρίζουμε τα ρολόγια όταν πρέπει, βρίζουμε όταν ξεχνάμε κάποιο και μπερδεύουμε την ώρα, αναρωτιόμαστε αν κάποια από αυτά αλλάζουν την ώρα μόνα τους και δε χρειάζεται να τα αλλάξουμε κι εμείς. Γυρίζουμε λοιπόν το χρόνο, κουνάμε το σκοτάδι και τη ζωή μας μια ώρα προς τα μπροστά ευχαριστημένοι.
Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

καρδιά (η) λογ. γεν. και καρδίας


α. το κέντρο ενός ευρύτερου χώρου: «Η καρδιά τρομάζει τον καιρό»

Τον παλιό καιρό, υπήρχε πολιτεία μακρινή και ευτυχισμένη. Ήταν τόσο μεγάλη που τους χώραγε όλους και είχαν έρθει να μείνουν εκεί από όλη τη χώρα. Κι ήταν χιλιάδες τα χρόνια που αυτή η πόλη είχε μακροημερεύσει και όλοι είχαν να το λένε για την ιστορία της. Όμως οι καιροί άλλαζαν και αρρώστια έπεσε απ’ άκρη σ’ άκρη. Και είπαν πρώτα οι άνθρωποι να φυλαχτούν, έκλειναν τα παιδιά στα σπίτια, δε μιλούσαν μεταξύ τους, οι δρόμοι ήταν άδειοι. Όμως η αρρώστια επέμενε. Και πέθαιναν οι άνθρωποι ο ένας μετά τον άλλον. Κάποιοι άρχισαν να φωνάζουν ότι η αρρώστια είχε έρθει από μακριά, και  έκλειναν τις πύλες και έδιωχναν αυτούς που είχαν έρθει πρόσφατα. Όμως το κακό δεν έκανε διακρίσεις, σκότωνε και τους ξενομερίτες και τους ντόπιους, τους αποδεκάτιζε έναν έναν. Είδαν και απόειδαν οι άνθρωποι, μάζεψαν ό,τι είχαν, άδεια κατσαρόλια και τα παιδιά τους και μαζεύτηκαν στην κεντρική πλατεία, μπροστά στο παλάτι. Ήταν τόσοι πολλοί και ήταν τόσο το δίκιο που τους έπνιγε που ακούγονταν σαν βροντή σε όλη την πολιτεία εκείνη τη μέρα. Τότε ο καιρός, που είχε αποκοιμηθεί και δεν άλλαζε, φοβήθηκε από το βουητό από την καρδιά της πολιτείας και άρχισε να βρέχει. Και ξέπλυνε την αρρώστια η βροχή και γλίτωσε ο τόπος. 
Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Όταν το φεγγάρι πέφτει να κοιτάς την ανατολή:Το θέμα είναι να κοιτάς εκεί που θες να πας.

Σήμερα συμπληρώνονται 30 χρόνια χωρίς το Μάνο Λοΐζο.το "πρωινό τσιγάρο" παρουσιάστηκε σε συναυλία αφιέρωμα στον Λοΐζο το 1983 και είναι αφιερωμένο σε αυτόν όπως και όλη η ανάρτηση.



Ένα τσιγάρο κάπνιζε μόνο του στο τασάκι. Δίπλα η κούπα με τον απογευματινό καφέ, είχε αδειάσει τώρα, μόνο το κατακάθι έμεινε και άφηνε το χαρακτηριστικό άρωμα, που μαζί με τον καπνό ανακατεύονταν στον αέρα. Και αυτό το ανακάτεμα, σαν τα πετούμενα που μπαίνουν κατά λάθος στο δωμάτιο και παγιδεύονται, χτυπιόταν θα έλεγε κανείς στους τοίχους, ψηλαφούσε τα κάδρα, τα βιβλία στα ράφια, τις κουρτίνες, τα φωτιστικά και έψαχνε μια έξοδο, το παράθυρο. Και τζάμι, που δεν έκλεινε εντελώς τα βράδια, παρά το Σεπτέμβρη που είχε φτάσει στη μέση του και παρά τα πρωτοβρόχια που είχαν κρύψει τον ατέλειωτο ήλιο του καλοκαιριού για κανένα πενταήμερο, είχε παρασυρθεί εκείνες τις πρώτες πρωινές ώρες από  τη δροσιά και τον αέρα, και έδινε σε αυτό το πετούμενο χαρμάνι των αρωμάτων τη διέξοδο που ζητούσε.
Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

Άντε και τα μαύρα θα πετάξεις κι έτσι ελευθερώνεσαι: η γέννηση ενός χορού.

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια αρχοντοπούλα και η πολιτεία που έμενε ήταν σε ένα νησί, μεγάλο νησί, στην εποχή των πειρατών. Κι έτσι όπως ήταν πριγκίπισσα σωστή, την είχαν και ζούσε από μωρό παιδί, σε ένα πύργο στην άκρη της πολιτείας, ψηλά ψηλά, και  καλομαθημένη όπως ήταν,δεν έβγαινε ποτέ έξω, είχε σαράντα υπηρέτες να την προσέχουν και ούτε ο ήλιος δεν την έβλεπε. Θα έβγαινε από τον πύργο μόνο όταν ένας ωραίος νέος,φυσικά πλούσιος, ίσως κάποιο βασιλόπουλο από κοντινή πολιτεία, θα τη ζητούσε από τον πατέρα της σε γάμο. Αυτή ήταν η μοίρα για τα κορίτσια της φάρας της σε εκείνους τους καιρούς. Και έτσι το μόνο που έκανε η αρχοντοπούλα, κάθε απόγευμα που τη χτενίζανε 100 φορές με το χτένι, για να είναι τα μακριά μαλλιά της φίνα και αρωματικά είναι να βάζει τους υπηρέτες να βγάζουν τα αργυρά σκαμνιά έξω, στο πιο ψηλό μπαλκόνι του πύργου και να ατενίζει το πέλαγο, λες και από εκεί θα ερχόταν το βασιλόπουλο.
Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Πάντα να μπορείς πουλί μου να ξαν' αγαπάς: όταν αγαπάς πολύ κάποιον, θες το καλό του ακόμα και αν δε μπορείς να του το δώσεις


Είχαν περάσει χρόνια από τότε που το λιμάνι είχε μεταφερθεί έξω από την πόλη. Το γραφικό λιμάνι, με το μεγάλο φάρο είχε γίνει πια αξιοθέατο. Υπήρχαν ταμπέλες σε όλη την πόλη που έστελναν τους τουρίστες στο "παλιό λιμάνι". Το παλιό λιμάνι λοιπόν, με εξαίρεση τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν γεμάτο κόσμο, όλων των εθνοτήτων, με φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες στο στήθος, που περπατούσαν απ' άκρη σ' άκρη. Όσο αφορά στα μαγαζιά, τα παλιά ψαράδικα και οι καφενέδες είχαν αντικατασταθεί από πολύχρωμα μαγαζιά, με ξένες επιγραφές, λες και μαζί με το λιμάνι είχαν φύγει και τα ελληνικά από εκεί.
Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Χωρίς αυτή τη σκοτεινιά τα χρόνια μένουν άδεια: το ακορντεόν ποτέ δεν παύει να παίζει



Αγαπητοί,
 Σας γράφω για όλα όσα έχετε χάσει αυτό το διάστημα. Ο χρόνος όπως ξέρετε είναι ένα μεγάλο ακορντεόν. Δεν έχει  ποτέ σταθερό μήκος και πυκνότητα. Ανάλογα το πώς συμπιέζεται ή επιμηκύνεται βγάζει τον ανάλογο ήχο. Έτσι και ο χρόνος αντίστοιχα αλλάζει ταχύτητες και πυκνότητες, κυρίως εκεί που δεν το περιμένεις, και αφήνει διαφορετική γεύση στο στόμα. Θα λέγατε βέβαια, αν ήσασταν εδώ, ότι ακόμα και το ακορντεόν είναι μουσικό όργανο, και  ως γνωστό να μουσικά όργανα θέλουν και τον παίκτη τους για να μας χαρίσουν ήχους. Όμως , ας παραλείψουμε προς το παρόν αυτή την καθόλου δευτερεύουσα λεπτομέρεια.
Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

Κι αν θέλει κι άλλο κόπο εγώ θα προσπαθώ:το ρολόι που ήθελε να δει τι γίνεται μετά.

Ένα μεγάλο παράθυρο  πάνω από το κρεβάτι. Δεν είχε πατζούρια και περίμενε κανείς ότι θα είναι εκεί για να γεμίζει το υπνοδωμάτιο  με φως. Όμως το δωμάτιο  δεν άνοιγε συχνά, και μια βαριά κουρτίνα είχε μπει μπροστά του και περιόριζε πολύ το φως.
Μπροστά από το παράθυρο, ήταν το κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι. Εκεί ένα ποτήρι με νερό, ξεχασμένο καιρό και δίπλα ένα σταματημένο ρολόι. Το κούρδιζαν μόνο κάθε απόγευμα. Ήταν ένα κουρδιστό ρολόι, από αυτά με τα γρανάζια, τα οποία, αν και είχαν περάσει χρόνια, συγχρονίζονταν τέλεια. Έτσι αυτό έστεκε καμαρωτό μιας και η ώρα που έδειχνε ήταν πάντα σωστή.
Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Οι άνθρωποι και τα γραμματόσημα: το να γεννιέσαι για να δοκιμάζεις καρδιές.




Μεσημέρι στο περίπτερο έξω από το ταχυδρομείο.
- Τί θα θέλατε;
-Δώστε μου 4 γραμματόσημα. Από τα φθηνά μου ζήτησαν.
-Αμέσως. Ορίστε.
Κάνει να τα πάρει, του φεύγει το ένα. Πέφτει κάτω το παίρνει ο αέρας.
-Αφήστε το  δεν πειράζει. πάρτε ένα άλλο. Ορίστε.
- Να είστε καλά. Ευχαριστώ.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Ειπάρχουν και άλλα πιθανόν πιο οδυνειρά αλά νομίζω δε χρειάζεται να αναφερθούν, η εντύποση σχηματίσθηκε.

Σκέψεις και γεγωνότα από τα παλιά.
(προσωπική αφήγηση)

"Όταν λέμε παλιά ενοούμε πριν από 82 χρόνια μέχρι σήμερα. Να λάβης υπόψιν ότι είναι γραμμένα από έναν τελειώφοιτο - ούτε καν απόφοιτο- δημοτικού του έτους 1943 σε ένα χωριό του νομού Ευρυτανείας. Εκεί που ένας το πολύ δύο δάσκαλοι αγωνίζονταν να μάθουν τα 60 περίπου παιδιά τα οποία μπέρδευαν το νομό ευρυτανείας με τη μεγάλη βρετανία, και που, αντί για τις σημερινές τσάντες, είχαν ένα πανί διπλομένο στα δύο με μια τσέπι στο έξω μέρος για να βάζουν ένα κομάτι ψωμί για το δειάλιμα. Μέσα στην τσάντα είχαν ένα αναγνωστικό και μια πλάκα - κυκλοφορούν στα βιβλιωπολεία για σουβενίρ ακόμη και σήμερα, στην οποία έγραφαν το δεύτερο μάθημα σβίνωντας το πρώτο, διότι δεν είχαν, όπως σήμερα ένα σωρό τετράδεια τα παιδιά.
Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού


Είχαν περάσει μήνες από τότε που είχε ξαναγυρίσει. Δε θυμόταν το πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός.
Τόσο πολύ που όταν θυμόταν τις πρώτες ιστορίες του εδώ δεν τις πίστευε. Είχε καλοκαιριάσει για τα καλά, το κόκκινο κουτί με το άσπρο καπάκι είχε αλλάξει. Το χαλί είχε φύγει και η θερμοκρασία είχε ανέβει. Δεν έμενε πια τόσες ώρες εκεί μέσα και το κουτί φάνταζε άδειο.

Πέμπτη 7 Ιουνίου 2012

Όταν το φεγγάρι θέλησε να γίνει αστέρι:πες μου πόσο ακόμα θα πατώ στο χώμα κι εσύ ψηλά εκεί.



 Όταν το φεγγάρι θέλησε να γίνει αστέρι.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα αστέρια είναι  κάτι τόσο απόκοσμα όμορφο, κάτι φτιαγμένο από άλλο κόσμο. Τα έχουν συνδέσει με ερωτισμό, με ρομαντισμό, με το μέλλον τους, με τους ίδιους τους θεούς.
Θεωρούν ότι τα αστέρια και η ζωή τους είναι κάτι το αρμονικό, γι αυτό τα παρακολουθούν, γιατί δεν τους θυμίζουν σε τίποτα τις δικές τους ιστορίες και προβλήματα.

Αλήθεια, τι θα έλεγαν αν ήξεραν αυτήν την ιστορία:

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Το μέλλον που έρχεται από το παρελθόν:η αχρηστία του ωροσκοπίου και των καλών συγκυριών


 H συγκεκριμένη ανάρτηση είναι συνέχεια της ιστορίας Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά.


 Σε πέντε ώρες ξημέρωνε.

Το καλοκαίρι είχε μπει. Οι βροχές είχαν φύγει, έστω και προσωρινά, και ο κόσμος έβγαινε έξω. Τώρα συνήθως έξω από το υπόγειο δεν περνούσαν μόνο οχήματα, αλλά και άνθρωποι. Το υπόγειο πια δεν τον χωρούσε.
 Ήταν Σάββατο βράδυ. Ήταν από τις λίγες μέρες που θύμιζε λίγο τα παλιά. Μόνο που τώρα, λόγω καλού καιρού, αντί η πόλη να γεμίζει με κόσμο στους πεζόδρομους και τα τραπεζάκια ,στο μεγαλύτερο μέρος της ήταν άδεια, γιατί οι περισσότεροι προτιμούσαν παραθαλάσσιους κοντινούς προορισμούς.
Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Θέλω όταν φταίω να το λέω, να μπορώ να αντιληφθώ πως άμα κλαίω όταν δεν φταίω ίσως να φταίω και λίγο εγώ

Έπαιζα με τα αυτοκινητάκια μου. Τα έβαζα στη μέση του διαδρόμου και τα έσπρωχνα να πάνε μακριά. Συνήθως τα έβαζα να  τσουγκρίζουν μεταξύ τους ή να πέφτουν από τα σκαλιά στην εξώπορτα. 
Η μάνα μου, μου φωνάζει συνήθως να προσέχω που τα αφήνω. Γιατί θα σκοτωθεί κανένας πατώντας τα και ότι θα λένε όλοι ότι φταίω εγώ. Γι αυτό έπαιζα  μόνο όταν δεν υπήρχαν μετακινήσεις στο διάδρομο, όταν ο καθένας έπιανε το δωμάτιο και τη γωνία του. Έτσι ήταν και σήμερα.
Τετάρτη 9 Μαΐου 2012

Έτσι με το καρτέρεμα μεγάλωσαν οι νύχτες: Αυτή είναι η αξιοπρέπειά μας, το ότι μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας.

Βγήκε στο μπαλκόνι. Απέναντί του το θολό φεγγάρι τον κοίταζε κατάματα , φώτιζε τα πάντα γύρω, στην τηλεόραση είχαν πει ότι είναι οι μέρες που έχει έρθει κοντά στη γη. Χάζεψε το φεγγάρι κάμποση ώρα όρθιος, μετά κοίταξε τη γειτονιά γύρω του.
Μπήκε πάλι μέσα. Έφερε τη μηχανή και τον τρίποδα, τα έστησε μπροστά από την καρέκλα στην άκρη του κάγκελου, και έκατσε. Έστρεψε τη μηχανή προς το φεγγάρι και άρχισε να τη ρυθμίζει κατάλληλα.
Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο μα τα κελιά μας είναι χωριστά.

Στον Δ.Μητροπάνο


Σηκώθηκε από το γραφείο. Άνοιξε το παράθυρο. Ήταν  ξημερώματα. Στο δωμάτιο έμπαινε  μια ψύχρα. Και μια μυρωδιά, τόσο λόγω της βροχής που τα είχε ποτίσει όλα, Απρίλη μήνα, όσο και  του καιρού, που όχι μόνο άνοιξη δε θύμιζε, ούτε καν φθινόπωρο. Και πότιζαν η ψύχρα και η βροχή τα τσιμέντα τριγύρω και αυτό μάλλον ήταν η εξήγηση για τη μυρωδιά .
 Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Απέναντί του οι ρόδες ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου. Το δωμάτιο ήταν υπόγειο. Έξω ο δρόμος ήταν άδειος, η βροχή έπεφτε κατά κύματα, το περίπτερο που διανυκτέρευε είχε λιγοστά φώτα, και μόνο τα οχήματα που περνούσαν φώτιζαν το δρόμο και έκαναν τα τζάμια να τρίζουν.
Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Κι εγώ κι εσύ, και εμείς κι οι άλλοι θα γεννηθούμε τότε πάλι: οι σταυρωμένοι που περιμένουν κάθε χρόνο την ανάσταση....


Ένας ιερέας, μια μάνα, ένας περαστικός, ένα παιδί και μια κουκουβάγια. Μια ιστορία από 5 οπτικές γωνίες. Μεγάλη Πέμπτη βράδυ.
Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Ο ψαράς που μιλούσε με την καρδιά του.

Τα δίχτυα είχαν μαγκώσει σε κάποια πέτρα. Αυτός τα τράβαγε επίμονα με όση δύναμη του είχε απομείνει, αλλά αυτό που τον έβγαζε στη δουλειά και του έδινε δύναμη ήταν η ανάγκη. Καλά τα είχε καταφέρει,έφερνε κάθε μέρα ψάρια, ούτε λίγα , ούτε πολλά, όσα χρειάζονταν για να μην πεινάνε η μάνα και τα αδέρφια του.
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2012

Το να επιλέγεις να μη ζεις για να μην πεθάνεις ποτέ:Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.


Περπατούσε στο δρόμο. Ήταν περίπου δύο μήνες που είχε ξαναγυρίσει στην πόλη. Και ενώ την ήξερε απ' έξω κι ανακατωτά τώρα είχε πάρει διαζύγιο μαζί της. Κυκλοφορούσε ξένος μεταξύ ξένων, σε νέα στέκια,  είχαν αλλάξει τα ωράρια, είχαν αλλάξει τα στέκια, είχαν αλλάξει τα  πρόσωπα, είχε αλλάξει το πρόσωπό του. Και τα σκεφτόταν αυτά όλο αυτόν τον καιρό, είχε ωστόσο αρχίσει να συνηθίζει στην ιδέα. Είχε βρει τα πατήματά του, είχε βρει ξανά τα παλιά του στέκια, είχε βρεθεί 2, 3 φορές μέσα σε κόσμο.
Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Σπουδή στη ζωή ενός μικρού κουρσάρου:"Αν ένας άνθρωπος είναι φτιαγμένος από κάτι, όσο και αν προσπαθεί να το ξεριζώσει από μέσα του, δεν τα καταφέρνει."




 Ήταν ξημέρωμα.Μετά από ώρες ύπνου σηκώθηκε από τη θέση του και βγήκε στο κατάστρωμα.Είχε χρόνια να πάει στο νησί ,να δει τα μέρη που πήγαινε μικρός,να θυμηθεί.Κι όμως ήξερε να περπατήσει στη σωστή μεριά του πλοίου όπου σε λίγο θα ξεφύτρωνε,λες και από το πουθενά, το νησί του.Και με το που ακούμπησε στο κάγκελο,κουμπώνοντας τη ζακέτα που φορούσε,ο ήλιος βγήκε σιγά σιγά και φώτισε το νησί,με τα βράχια στη μια πλευρά,και το μεγάλο φάρο που δέσποζε στο ακρωτήρι.Το καράβι, θα έκανε το γύρο του νησιού -πάντα του άρεσε που έβλεπε όλο το νησί πριν ακόμα φτάσει- και θα έφτανε στην άλλη πλευρά,που οι βράχοι έδιναν τη θέση τους στο φυσικό λιμάνι,παλιό στέκι πειρατών, ψαράδων και σφουγγαράδων,που ήταν η μοναδική ασφαλής πρόσβαση  από θάλασσα, ανάμεσα στα βράχια.Είχε φύγει από το νησί μικρό παιδί σχεδόν,κάθε καλοκαίρι πήγαινε εκεί, είχε σχεδόν ξεχάσει πώς ήταν.
Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Και πώς θα ξημερώσει άλλη μέρα όταν τα λάθη κλέβουν τον καιρό;Πάρε τηλέφωνο την μοναξιά σου ή βγες ξανά στον δρόμο της φωτιάς

    

Μια πολυθρόνα στη μέση του δωματίου.Και μια τηλεόραση, από αυτές που δε χρειάζονταν αποκωδικοποιητές,που όπως έλεγαν στη διαφήμιση έφερνε έναν υπέροχο ψηφιακό κόσμο στο σαλόνι.

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Η πληροφορία είναι το αναγκαίο "κακό" του θορύβου .Η πληροφορία και ο θόρυβος είναι εκεί και μας περιμένουν.


Η βασική υπόθεση.
  "Το σήμα πληροφορίας και ο θόρυβος δεν περιέχουν κοινές συχνότητες, δηλαδή πληροφορία και θόρυβος είναι πλήρως διαχωρίσιμα στο πεδίο των συχνοτήτων"
Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Ο ακροβάτης στον δεύτερο κύκλο:Ο ποιητής σταματάει να ανακατεύει την τράπουλα κι αρχίζει σιγά σιγά να μιλάει.


(Το παρακάτω κείμενο όπως και όλα τα κομμάτια του δεύτερου κύκλου είναι λόγια του ίδιου του  ακροβάτη που προσπαθεί να μιλήσει μόνος του πια)

Ο ακροβάτης που μόνος του  ισορροπεί μας κοιτάει από ψηλά.
Ακροβατεί. Όλοι τον κοιτούν παράξενα. Στις πλάτες του τα απομεινάρια μιας μέρας. Χρώμα μαύρο και κόκκινο. φτερά σπασμένα. Ανίκανα να πετάξουν. θυμίζουν μια προηγούμενη εποχή και μια επόμενη. Φθινόπωρο και φθινόπωρο. τότε που πέταγε ψηλά. Τον έστειλαν σε ένα πόλεμο που ποτέ δε βρήκε. πέταξε κόντρα. Ναι, κόντρα είναι η λέξη. Κόντρα στον εαυτό του. Κόντρα στον καιρό. Κόντρα στους άλλους.
Σάββατο 21 Ιανουαρίου 2012

Λίγο πριν το δεύτερο κύκλο:Ένα έργο σ΄ επανάληψη.Η ζωή είναι ακατάπαυστη άρνηση, αρνιέσαι ό,τι μπόρεσε, ισορροπώντας, ν’ αντισταθεί στη φθορά, το συντρίβεις και ζητάς το αβέβαιο.